هوش مصنوعی: من همانی هستم که در دام مشکلات گرفتارم و آزادی من در جدایی از این قفس محدودیت‌هاست. زندگی‌ام در جدایی از این قفس به پایان می‌رسد.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با زر و زیور مرا فریب داد، زیرا دل من به قفس فکر می‌کند و در بند آزادی است.

هوش مصنوعی: هنوز عطر گل در غنچه محفوظ است، اما چه موقع قفس از هم باز می‌شود تا گل آزاد شود؟

هوش مصنوعی: همه کسانی که در قفس گرفتارند، از تنگی و محدودیت آن شکایت می‌کنند، اما من کسی هستم که ناله‌ام به خاطر آزادی و گشایش این قفس است.

هوش مصنوعی: از چوب خشک صحبت نکنید که گل نمی‌روید. حتی اگر پر و بال‌ها بشکنند، گل‌ها با قفس آشنا هستند.

هوش مصنوعی: دل صائب مانند پرنده‌ای است که به دور قفس می‌چرخد و شب و روز در حال طواف و گشت و گذار است. این قفس به منزلهٔ محدودیت‌ها و ناراحتی‌هایی است که او را احاطه کرده و او به خاطر عشق و علاقه‌اش به آزادی، در این قفس همچنان در جست‌وجوی مراد و چاره است. به عبارتی دیگر، هر چه هم که در قفس گرفتار باشد، عشق او به این قفس و آنچه که نمایانگر آن است، او را به حرکت واداشته و دلی پر از شیدایی دارد.