هوش مصنوعی: ترک کردن راه و یاد او برایم دشوار است، اما اگر بخواهم، راحت می‌توانم از همه چیز دنیا چشم بپوشم.

هوش مصنوعی: من در دامان این باغ ریشه کرده‌ام و از محبت این گل‌ها جدا نمی‌شوم. برای من بی‌انصافی است که از این باغ خارج شوم.

هوش مصنوعی: در کالای من هیچ چیزی مانند آب زلال و شفاف وجود ندارد. پس دلیل اینکه مرا به این حال و روز انداخته‌ای چیست؟

هوش مصنوعی: هرچند دل بی‌صبر من به نازکی شیشه است، اما باید در برابر سختی‌ها و دشواری‌ها مانند سپر ایستادگی کند.

هوش مصنوعی: باز کردنگریبان جلوی گل زودکار درستی نیست، زیرا باید از به اشک آمدن چشمانم شرمنده باشم.

هوش مصنوعی: در باغی که مورچگان از نعمت و خوشمزگی بهره‌مند هستند، من از انصاف بی‌بهره‌ام و نمی‌توانم شکرگزاری کنم.

هوش مصنوعی: دل چه ارزشی دارد که باید به طور پنهانی از من گرفته شود؟ ای کسی که درد و رنجی نداری، چرا مرا از حال باخبر نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: با این زیبایی و دلربایی که تو داری، خیلی بی‌انصافی است که فقط با یک بوسه، دل مرا به درد بیاوری.

هوش مصنوعی: من که به یاد تو دیگر چیزی از دنیا به خاطر ندارم، از نبود مروت است که تو مرا فراموش کرده‌ای.

هوش مصنوعی: در بیابانی که رد پاهای بیشتری از چاه وجود دارد، باید با چشمان بسته به سفر رفتن.

هوش مصنوعی: من از صدفی به نازکی پرده‌های بسیاری بیرون می‌آورم؛ آب تلخ و شور باید به من مروارید بدهد.