هوش مصنوعی: من از دشمن هیچ ترسی ندارم، حتی به اندازه یک سر سوزن، چون در دل سختی دارم و زیر لباس خود زره‌ای دارم که مرا محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که خورشید آن را بسوزاند، از او دودی بلند نمی‌شود. این نشان نمی‌دهد که من بی‌درد هستم و از روی بی‌حوصلگی لب بر می‌بندم.

هوش مصنوعی: با دل روشن و پر از نور، به بی‌نیازی از چیزهای دنیا دست یافته‌ایم. عشق و زیبایی برای ما مانند گلی است که در چشم ما جلوه می‌کند و شگفتی می‌آفریند.

هوش مصنوعی: در باغی سرشار از گل‌های زیبا و بی‌دردسر، من هیچگاه از سادگی و بی‌توجهی‌ام آسیب ندیدم و هرگز به زخم خاری برخورد نکردم.

هوش مصنوعی: در کمین نشسته‌ام و نگران از اینکه این جمعیت در عذابی است، مانند موجوداتی که دانه‌ها را از درون خرمن می‌برند.

هوش مصنوعی: در این دنیا که پر از نعمت و ثروت است، من مانند صدفی هستم که در میان این همه زیبایی و ثروت، صد یتیم را در آغوش خودم جا داده‌ام و این یتیم‌ها از احساس غم و درد اشک می‌ریزند.

هوش مصنوعی: آیینه‌ام از رطوبت هوا تیره‌تر شده است و هیچ باغ خوشبو و دلپذیری وجود ندارد که مانند گلخن من باشد.

هوش مصنوعی: از نسیم خوشبویی، مثل عطر گلاب، می‌خواهم بویی را به وجود آورم که همچون ناف آهوی خوشبو باشد. اگر تقدیر و زمانه بخواهد، زندگی‌ام را به شیرینی تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر چه من هم مثل عیسی روح و حیات را به دیگران می‌بخشم، اما برای دستیابی به این نعمت، باید از چشمه‌ای بسیار کوچک مثل سوراخ سوزن، آب برداشت.

هوش مصنوعی: هرچند که جمع را روشنی و نشاط فراگرفته است، من از درون خود احساس دلتنگی و فقر می‌کنم، مانند شمعی که با وجود روشنی‌اش، از نبودن چیزی که بپوشاندش، رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: هرچند که جوان و زیبا هستم، اما مثل سرو که در فقر و نداری خودش را پنهان می‌کند، نمی‌توانم در دل باغی که رونق دارد، به راحتی حضور داشته باشم.