هوش مصنوعی: به خاطر شدت عشق و دیوانگی و بی‌قراری‌اش، آینه را در دست دارد و منتظر دیدار محبوبش است.

هوش مصنوعی: دل حساس و لطیف به سوز دل کوچک، چه کسی طاقت تحمل آن را دارد؟ مانند لاله‌ای که عشق و داغ خود را از خورشید به ارث برده است.

هوش مصنوعی: چه کسی به شکار دل‌های زخم‌خورده و رنجیده خواهد رفت؟ در حالی که در این سرزمین، شکارچی خود شکار است و در پی خود می‌گردد.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است نوری که همه جا را روشن کرده محو وجود خودش نشود؟ در این موقعیت که هر چیزی در عالم در تلاش است تا خود را نشان دهد و بی‌قرار است.

هوش مصنوعی: در این دقایق با تماشای شمع متوجه شدم که زیبایی، به شدت در جستجوی لب‌های پرآب و شورانگیز خود است.

هوش مصنوعی: در این باغ، هر گلی که می‌بینم، به خاطر زیبایی و نازکی خود، به یاد آن زلف‌های خوش حالت و پر پیچ و تاب خود می‌افتم.

هوش مصنوعی: چه کسی جرأت دارد که با شمشیر، دل کسی را به دست آورد؟ دل تو زخمی است از اشک‌های کسی که شکار جان توست.

هوش مصنوعی: عجیب است که می‌توانی به گونه‌ای زیبایی خودت را ببینی که زیبایی دلربایت خود را از تو پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: به چه چیزی شکایت می‌کنی از تغییرات زندگی، صائب؟ کدام ‌یک از دقایق خوشی و شادی به اراده خود ماست؟