هوش مصنوعی: می‌گوید که در برابر خطراتی که پیش رو دارم، مجبورم بایستم. این ایستادگی همچون علم و پرچم لشکرهاست که بر دوش من قرار دارد و افتخار و مسئولیت بزرگی به دوش من می‌گذارد.

هوش مصنوعی: وضعیت دنیا تاریک و غم‌انگیز است و من مانند یک آیینه تنها چیزی که می‌بینم، کدورت و تیرگی است که از دل روشن من ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این نکته اشاره دارد که وقتی باید در عرصه علم و دانش تلاش کند، احساس می‌کند که هیچ حفاظتی ندارد. هرچند که او تنها یک لباس ساده بر تن دارد و در شرایط سخت و خطرناک به سر می‌برد، اما همچنان به مبارزه و تلاش ادامه می‌دهد. این نشان‌دهنده عزم و شجاعت او در مواجهه با چالش‌هاست.

هوش مصنوعی: روشنی و زیبایی که به خانه‌ام می‌آید، به خاطر محبت و عشق است، اما به هیچ وجه پایدار نیست. گویی که گل‌ زیبایی در چشمان من شکفته می‌شود، اما این زیبایی از جانب آفتاب و ماه است و نمی‌تواند همیشه باقی بماند.

هوش مصنوعی: اشک گرم من به اندازه‌ای تاثیرگذار است که می‌تواند خورشید را بسوزاند، و سنگ ملامت به گونه‌ای در دامن من می‌نشیند که به مانند لعل (سنگ قیمتی) به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر کسی در بهشت باغ خود را درست کرده، اما من با دل‌پر درد و اندوه از گلشن خودم بی‌خبر و رنجور هستم.

هوش مصنوعی: من در جمع نمی‌توانم غافل باشم از توانایی‌هایم؛ درون خودم همچون فانوسی هستم که زره‌ای زیر لباس به تن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: فکر بی‌فایده و بی‌حاصل، سرم را در دستانم فشار داده و غرق کرده است. رستمی وجود ندارد تا مرا از این وضعیت نجات دهد و به من کمک کند.

هوش مصنوعی: من هیچ دستاوردی از اربابان خود به دست نیاورده‌ام، زیرا در جمع آوری حاصل، به زحمت و کوشش من توجه نمی‌شود و ارزش کار من فراموش شده است.

هوش مصنوعی: بی‌قراری‌های من به جایی نمی‌رسند، چون نمی‌دانند که چه چیزی را از دست داده‌ام. مثل ریگ‌های روان، از رفتن و جدایی‌ام ناراحت هستم.

هوش مصنوعی: خوشحالی و لذت من تنها از افراد بدبخت و سیاه‌رو تأمین می‌شود و جز گوشه‌ای از دنیای غم‌انگیز، جایی برای شادابی و خرمی در دل من وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من مانند خاری هستم که بر دیوار قرار دارد، ولی نمی‌دانم چه چیزی است که مرا زنده می‌سازد. این تنها یک جلوه خشک از زیبایی است که روزی از باغ به من می‌رسد.