هوش مصنوعی: از سر شرم و خجالت در محلی که عشق و وصل حاکم است، جان عاشق به آتش عشق سوخته است. آه و فغان می‌کشد که ما که تشنه‌ی وصال هستیم، در کنار چشمه زمزم هم داغ و رنج می‌کشیم.

هوش مصنوعی: نور و زیبایی چهره‌ات بر زمین گل و چمن می‌تابد و شبنم ناشی از آن گل‌ها را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: دیگر کافی است از آتش زخم‌های تهمت رنج بردن، زیرا نور چهره چراغی که حیا و شرم مریم را می‌سوزاند، می‌تواند همه چیز را روشن کند.

هوش مصنوعی: بهار و باغ من به اندازه‌ای از غم و اندوه می‌سوزد که کمتر از آذرخش و رعد و برق نیست، چرا که گویی در حال بارش اشک‌های مداوم است و از مرز تحمل گذشته است.

هوش مصنوعی: از نرمی و نوازش بدخواهان دوری کن، زیرا جای زخم‌های من از نگاه نرم و مِرهم، سوخته است.

هوش مصنوعی: مراقب باش که درگیر تغییرات و ناپایداری‌های زندگی نشوی، زیرا مانند شمعی که بارها برای سوگواری روشن می‌شود، ممکن است در این دنیای پرهیاهو همچنان دچار درد و رنج شوی.

هوش مصنوعی: دل ما گرفته است، پس بهتر است به حال خود رها شویم. چرا که برای باز کردن این غنچه، صبح را در آتش سوختیم.

هوش مصنوعی: از نگاه بدخواهانه و حسادت دیگران در امان نباش، چرا که حتی یک گل زیبا هم ممکن است در اثر آتش سوزان شبنم، از بین برود.

هوش مصنوعی: او به خاطر خنده‌ای نادرست به مرگ خود نزدیک شد، گرچه نور فنا و نابودی تمام هستی را سوزاند.

هوش مصنوعی: چراغ من دیگر روشنایی ندارد، صائب، حتی اگر بخاری که از نفس گرم من برخاست دو جهان را بسوزاند.