هوش مصنوعی: راز من در گوشه‌ای پنهان شد و نوری که در دلم است، مانند شعله‌ای در مزرعه، آوازش را بلند کرده است.

هوش مصنوعی: عطر گل را نمی‌توان در شبنم جمع کرد و نمی‌توان سکوت را عامل حفظ این راز دانست.

هوش مصنوعی: لبان میگون تو به زیبایی و شفافیت از خط سبز باده بیش‌تر است و زیبایی‌ای که از شیشه شیراز می‌گیرد، دیگر قابل مقایسه نیست.

هوش مصنوعی: ای شمع، چهره‌ات را از پروانه‌ام پنهان مکن، زیرا که من از خاکستر خود، آینه‌ای ساخته‌ام.

هوش مصنوعی: از آن موهای فر که آویزان می‌شود، دلربایی کردن کار سختی است؛ مانند این است که نتوان از چنگال شاهین، طعمه‌ای را گرفت.

هوش مصنوعی: اگر سرمه را در چشم کسی که به سخن حق گوش نمی‌دهد بکاری، تأثیری نخواهد داشت و هیچ نکته‌ای به او نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر کسی که بداند سرانجام زندگی به فنا و زوال می‌انجامد، مانند شعله‌ای که در آغاز آتش می‌گیرد و به تدریج کمرنگ می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که به زیبایی خود افتخار می‌کند و به فکر خود است، چگونه می‌تواند وقتش را صرف تماشای گل‌ها و زیبایی‌های دیگران کند؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه هر کجا که بروی، دیگران به تو نگاه می‌کنند، اما نمی‌توان محبت و توجه خاصی که از صائب می‌شود را از دیگران گرفت.