هوش مصنوعی: چشم من به نور خورشید نمی‌رسد و وجودم را آن شب‌تابی که می‌درخشد، روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: در سرزمین پاک من، هیچ نیازی به حرص و حسد نیست و اینجا دائماً زندگی جدیدی به وجود می‌آید که باعث رونق باغ من می‌شود.

هوش مصنوعی: دیدار تو باعث شگفتی و حیرت من شده و چشمانم به خاطر این حیرت بسته شده است. امیدی به باز شدن و دیدن دوباره ندارم.

هوش مصنوعی: من زیر فشار و طلب ناشی از رحمت بهاری نیستم؛ اما از جرأت و شجاعت شیران برخوردارم و این شجاعت به من کمک می‌کند که همچون نیستان، سرزنده و پربار باشم.

هوش مصنوعی: در دنیای عشق، مانند صدفی هستم که در آن خانه‌های زیادی دارم. ولی اگر باران بهاری بر من نبارد، هیچ اتفاقی نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: از روشنایی شمع در امانم و سنگی که بر روی من است پوشیده، دیگر نشانه‌ای از ناامیدی بر قلب من نمی‌ماند و جانم نمی‌سوزد.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر آشفتگی‌های زیادش به در و دیوار می‌زند و سرگردان است. آیا زلفی وجود دارد که بتواند این آشفتگی را سامان دهد و زندگی‌ام را مرتب کند؟

هوش مصنوعی: در موقعیت‌های سخت و چالش‌برانگیز، بارها از مشکلات و دردسرها فرار کرده‌ام و هیچ چیز نمی‌تواند مانع من شود.

هوش مصنوعی: اگر تاک، که به عنوان نماد حمایت و پشتیبانی در نظر گرفته شده، از آستین کسی کمک نکند، چه کسی می‌تواند دست مرا از چنگال سرنوشت و تقدیر نجات دهد؟

هوش مصنوعی: تا قیامت، صائب هیچ‌گاه از در begging (خواهش و درخواست) بی‌نیاز نخواهد شد، حتی اگر ابر، در خواب، چشم گریانی من را ببیند.