هوش مصنوعی: پشت آیینه، پرده‌ای وجود دارد که زاهد را در حالتی نازیبا نشان می‌دهد؛ بهتر است که این زاهد به کعبه نرود تا این وضعیت را نشان ندهد.

هوش مصنوعی: ستاره ما از بدی روزگار، فرسودگی را به ارمغان آورده است. چشم من به خاطر غم و اندوه، خون دل می‌خورد و از چهره زشت زندگی رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: عشق، مانند کشاورز بی‌خبر و ساده‌ای است که هنوز بذر امید را در زمین خود نکاشته و تنها به سوختن آن اندیشیده است.

هوش مصنوعی: چند وقت دیگر باید بلاها بر سر انسان‌ها بیاید و آن‌ها را به خاک بیندازد؟ تا چه زمانی این مشکلات و فتنه‌ها بر سر ما سایه خواهند انداخت؟

هوش مصنوعی: هر کسی که از زیبایی و جلوه‌گری تو دل برگرداند، درست مانند سروی است که او را بهشتیان به خیابان بهشت می‌برند.

هوش مصنوعی: آن کسی که به ما سوختگان آسیب زد و آتش بر خرمن‌مان انداخت، دانه‌ای از زیبایی توست که درخشش آن همانند یاقوت بر آتش است.

هوش مصنوعی: عشق و محبت از چهره‌ی او به یکباره محو شد و در روز قیامت او لبخند زد. پرده‌ای از صورتش کنار رفت و بهشت در پس در باقی ماند.

هوش مصنوعی: غزلی که صائب به آسانی و بدون زحمت می‌سراید، به اندازه‌ای زیبا و دلنشین است که می‌تواند در کنار غزل‌های خواجه قرار گیرد.