هوش مصنوعی: وقتی که دل من از گردن عشق جدا شد، مانند تیغ تو که اشک‌ها را برمی‌دارد و زنجیره‌ی غم را قطع می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر وابستگی و علاقه‌ای که داشتم، از اشک و غم دلم پر شدم. مثل خارهای خشک که در دامن سبز به وجود می‌آیند، من هم از چیزهایی که دوست داشتم، دور افتادم.

هوش مصنوعی: در خدمت سُرُودهایی با قامت بلند، آزادی وجود ندارد؛ همانطور که فاخته نمی‌تواند طوق را از گردن خود بردارد.

هوش مصنوعی: هرچند زیبایی او نتواند دو جهان را به من نشان دهد، اما ممکن است که او نظر مرا از خود برگیرد.

هوش مصنوعی: هر کس که در زیر آسمان از دل خود غافل شود، مانند کسی است که در یک خانه تاریک بدون روشنایی، چشمش را به روزن می‌زند.

هوش مصنوعی: کسی که در پی من آمده و در روزهای خوب به جست و جو پرداخته، قطعاً بدون دردسر و چالش نمی‌تواند به هدفش برسد. غرق شدن در زیبایی‌ها یا موفقیت‌ها همیشه آسان نیست و نیاز به تلاش و صبر دارد.

هوش مصنوعی: هر کس که به من آسیب می‌زند و به قلبم حمله می‌کند، باید بداند که دل من به ظرافت شیشه است و کوچکترین ضربه‌ای می‌تواند آن را بشکند.

هوش مصنوعی: اگرچه زمین من ثمره‌ای نداشت و بی‌حاصلم بود، اما یک دانه درخت یا برکت نیز برایم داشت که مورچه‌ای آن را از انبار برداشت.

هوش مصنوعی: من همان جایی هستم که در این دشت خشک و بی آب قرار دارد و کسی که دلش را از من برداشت، هرگز پشیمان نشد.

هوش مصنوعی: مسیحا که به خاطر پاکی و بی‌قیدی‌اش از وابستگی‌ها رها شده، حالا چه کاری می‌تواند بکند وقتی که همان تیغی که سوزن را برداشت، او را در این وضعیت نگه داشته است؟

هوش مصنوعی: من درد و اندوه پنهانی‌ام در دل او تاثیرگذار نبود، همچنان که سنگ نمی‌تواند سردی را از آهن بگیرد.

هوش مصنوعی: صائبی که از دنیا به خوبی درس عبرت گرفته، مانند صدفی است که مرواریدهای گرانبها را در خود دارد.