هوش مصنوعی: در بهار، از ابرها نمی‌بینم، اما دلِ شاد و رضایتم را آب باریکِ قناعت سیراب می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چند در این دنیا هیچ چیزی من را به خود وابسته نکرده است، اما عشق من به مریم آن‌قدر قوی است که نمی‌توانم از آن جدا شوم.

هوش مصنوعی: من از تعداد موج‌ها و حرکات آن‌ها آگاه هستم، مانند حبابی که در کاسه زانو وجود دارد، در درون من نیز یک گنجینه و آگاهی عمیق وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر دامن پاک من رنگ خون نگیرد، دلیلش این است که مانند شبنم، چشمم به خورشید تابان است.

هوش مصنوعی: سینه‌ام مانند صحراهای قیامت وسیع است و هیچ چیز نمی‌تواند مرا تنگدل کند، حتی غم‌های جهانی.

هوش مصنوعی: وقتی که تیر را با کمان از هم جدا می‌کنی، چگونه می‌توانی به گونه‌ای راست و درست جمع‌آوری‌اش کنی؟ این مثل نفس من است که با قامتِ خمیده‌ام چه نسبتی دارد؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهی با افرادی که فقط به جدل و بحث می‌پردازند صحبت کنی، به نتیجه‌ای نخواهی رسید. در این شرایط حتی بزرگانی مثل افلاطون هم نمی‌توانند به من اثبات کنند که باید قول و قرارهایی را بپذیرم.

هوش مصنوعی: با قلبی که پر از زخم و آسیب است، رازهای درونم را بیان می‌کنم. هیچ‌کس جز چاه، در روی زمین نمی‌تواند به این رازها پی ببرد و هم‌راز من باشد.

هوش مصنوعی: من از کار دشوار پادشاهی بی‌نیاز شدم، چرا که مانند سلیمان، دیوان را از دست برداشت. اگرچه، اگر انگشتر من باشد، نمی‌توانم از مسئولیت‌ها و چالش‌ها فرار کنم.

هوش مصنوعی: در پی نگاهی بد، خوشی‌ها می‌پوشد، مانند کعبه که این چشمه‌ی زلال را محفوظ نگه‌می‌دارد.

هوش مصنوعی: من بر دهانم مهر سکوت می‌زنم، از آفتاب تا چه زمانی؟ چون باید هنگام صبح مراقب نفس خود باشم؟

هوش مصنوعی: من نیازی به گواهی و شهادت ندارم؛ پاکی من کافی است، زیرا چهره‌ام که مملو از شرم است، همچون مریم است.

هوش مصنوعی: آیینۀ من نتوانست زنگ و کثیفی را از گلخن بزداید، پس چطور می‌تواند حال و روز خوشبختی من را در باغ گل بهبود بخشد؟

هوش مصنوعی: در نگاه من بهشت هیچ ارزشی ندارد، زیرا زیبایی و جذابیت چهرهٔ گندم‌گون او مرا به‌طور کامل مجذوب کرده است.

هوش مصنوعی: ناخن الماس مانند چرب‌نرمی‌های دشمن، زخم‌هایی ایجاد می‌کند که از مرهم من مؤثرتر نیست.

هوش مصنوعی: قطره‌ای از دریا می‌تواند گوهر ارزشمندی بسازد، اما من نیازی به آن ندارم و قناعت می‌کنم، چشمم به احسان حاتم نیست.

هوش مصنوعی: در دل دریای وسیع، چه جایی برای پرواز وجود دارد در یک حباب کوچک؟ اشک من هنوز از حسرت و غم پر نشده و دایرهٔ اندوه مرا رها نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در دنیا هر کسی که به موفقیت و ثروت دست پیدا می‌کند، به دوستان و آشنایان جدیدی دست می‌زند و از آن‌ها نزدیک‌تر می‌شود، در حالی که من از آشنایان خودم کمتر از قبل ارتباط دارم.

هوش مصنوعی: هر چه زیبایی‌ها و موفقیت‌های زندگی بیشتر شود، پایه و اساس عمر من ناپایدارتر می‌شود، اما آرزوهایم در دل مستحکم و قوی هستند.