هوش مصنوعی: کیست که مرا از همراهان غافل کند؟ بار هر کس بر زمین می‌افتد، اما در دل من باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: عبارت نشان می‌دهد که اگر کسی بخواهد بر یک مسیر دشوار پا بگذارد، کار آسانی نیست. همچنین بیان می‌کند که دردی را به دیگران تحمیل کردن و خوابیدن به معنای نادیده گرفتن آن مشکل، کاری از روی نیک‌نوازی و انسانیت نیست. در واقع، به نوعی به رعایت ادب و احترام به دیگران اشاره دارد.

هوش مصنوعی: عشق مجازی باعث نمی‌شود کسی در شوق و عشق واقعی زمین‌گیر شود، مانند قناری که در میان گل و بلبل به زیبایی‌ها نگاه می‌کند و به زیبایی‌های من توجهی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر در این دنیا که بی‌فایده است، عشق درد و رنجی به همراه داشته باشد، برای من که به آسیب‌های دیده از بدی‌ها بی‌توجه هستم، این درد و داغ حاصل ارزشمندی خواهد بود.

هوش مصنوعی: آزاداندیشان از دغدغه‌ها و علاقه‌های دنیوی رهایی دارند، زیرا مانند درخت صنوبر از سنگینی و فشار دل شاد و پرهیچ نگرانی هستند.

هوش مصنوعی: پرتو مهربانی تو باعث ذوب شدن من می‌شود، مثل اینکه نور ماه به یک ماه نو می‌تابد و هر چقدر هم که خورشید روشنی بدهد، باز هم بر من کامل‌تر تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: دست کمک و احسانی که فقط از نیازمندان انتظار شکرگزاری دارد، چیزی کمتر از کاسه‌ای برای گدایی نیست.

هوش مصنوعی: اگر چوبی بسوزد، خاک و خاشاک به آتش بیشتری می‌انجامد. در این میان، عاقل چگونه می‌تواند از این وضعیت بهره‌ی خوبی ببرد؟

هوش مصنوعی: ای وای بر من که در این خانه پر از مشکلات و غم، به خاطر کهنسالی و پیری، تارهای عنکبوتی به دور آرزوهایم پیچیده شده و دل مرا گرفته است.

هوش مصنوعی: در نهایت، اگر در زندگی‌اش نشانه‌ای از قاتل بودن من وجود داشته باشد، ممکن است به دست خودم او را به کیفر برسانم.

هوش مصنوعی: وقتی که آرام و آزاد هستم، دوری از ممنوعیت‌ها، مرا از حالت بی‌تابی و آوارگی به دور می‌کند و از جمع‌ها و محفل‌ها دور نگه می‌دارد.