هوش مصنوعی: دل من به خاطر بی‌تابی‌اش هر لحظه در حال کشیده شدن به جایی است و مانند ریگی که به آرامی در آب روان است، هیچ آرامشی در زندگی‌ام وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در این شهر که عشق را تجربه کرده‌ام، به راحتی با مشکلات و دردهای زندگی مواجه شده‌ام و نمی‌گذارم سختی‌ها از دل من غبار بگیرد.

هوش مصنوعی: هرچند که مرا از جمله آزادگان می‌دانند، اما در واقع از غم و دل‌مشغولی‌هایم به مانند سروی که پا در گل دارد، رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: هر لحظه با درد و غم، قلبم را می‌خراشد، انگار کسی با اره از روی سردی و بی‌احساسی به جانم می‌افتد.

هوش مصنوعی: با توجه به روشنی و روشنی که در صبح پیدا می‌شود، من می‌توانم جانم را به راحتی در دستانم نگه‌دارم و هر لحظه آماده‌ای برای پذیرش موقعیت‌های جدید و خطرناک باشم، حتی اگر به قیمت قربانی شدن باشد.

هوش مصنوعی: چون حبابی که روی آب دریا می‌درخشد، دیده من روشن و واضح است. اما این زیبایی، به من آسیب می‌زند و باعث می‌شود که افکار و تصورات من را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: چنگ زدن به تدبیر و برنامه‌ریزی مانند برگ‌های خزان است که بر زمین می‌افتند و همچنان نتوانستم از دل خود مشکلی را حل کنم.

هوش مصنوعی: هیچ چیز ارزشمندتر از سرنوشت و قسمت نیست، حتی اگر یکصد خرمن (محصول) برآوریم. مانند بادی که در دست است، منابع ما نیز از دست می‌رود و نمی‌توانیم آن‌ها را حفظ کنیم.

هوش مصنوعی: آتش را از سادگی و خلوص اندام به چوب می‌دهد، تا عاقل را به طرز خاصی سرگشته کند و از خود بی‌خود گرداند.

هوش مصنوعی: در جهانی که ما در آن زندگی می‌کنیم، زمان مناسبی برای فکر کردن و استفاده از عقل نیست. گاهی اوقات در حال لذت بردن از زندگی هستم و غافل از مسائل مهم می‌شوم.

هوش مصنوعی: هر چند که مانند یک آیینه ساکت هستم و چیزی نمی‌گویم، اما روز و شب به دور و برم پرده‌ای از واقعیت‌ها و وقایع وجود دارد که فضای زندگی‌ام را پوشانده است.

هوش مصنوعی: من همواره با احترام و آداب رفتار می‌کنم، حتی اگر نتوانم از زنجیرهای محدودکننده رهایی یابم؛ زیرا نمی‌توانم جلوی خودم را بگیرم و بر روی اوج خودم بروم.

هوش مصنوعی: هر کسی که بار غم و اندوهی دارد، بر دل من می‌گذارد، اما کسی نیست که بتواند غمی از دل من بردارد.