هوش مصنوعی: در روزگار غم و اندوه، مشکلات و گرفتاری‌ها بر من چیره شده است و حالا نشانه‌هایی که به جا گذاشته‌ام، مثل خاک و غباری بر زندگی‌ام نشسته است.

هوش مصنوعی: من در آرزوی آزادی از آن خط سیاه داشتم، اما حالا نوشته‌هایم به نشانه‌ای از جنون تبدیل شده و خط من در فصل نو بهاری است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ارزش و اهمیت غم و اندوه اشاره دارد و می‌گوید که حتی گرانبهاترین چیزها نیز در برابر تنهایی و یتیمی بی‌ارزش می‌شوند. او همچنین به تجربیات و خاطرات خود اشاره می‌کند که همچون غباری بر ذهنش نشسته‌اند و به سادگی محو نمی‌شوند. به طور کلی، این شعر احساساتی عمیق از تنهایی و اثرات آن را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: چنانچه سرمه باعث روشنی چشم‌ها می‌شود، اثر خط من هم باعث می‌شود آیینه از گرد و غبار پاک و روشن گردد.

هوش مصنوعی: وقتی که قلم در دست من است و از وجود من نشأت می‌گیرد، هیچ قیدی وجود ندارد و من کاملاً آزاد هستم. دل من همچون صید در دام نوشته‌هایم، آزادانه پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: من از خودم و درونم احساس ناراحتی می‌کنم، چون در درونم هیچ ارزش و جوهری وجود ندارد؛ روزی که نتوانستم تصویری از خودم را که با زخم‌ها و نواقصش همراه است، به دیگران نشان دهم.

هوش مصنوعی: من از خطی که بر روی کاغذ نوشته شده، دور نمی‌شوم، حتی اگر تیغی بر سرم بگذارند. زیرا وقتی دل من چاک می‌خورد، راز آن خط را به خوبی می‌دانم.

هوش مصنوعی: نگاه دوربین‌ها به دعا معطوف است و در انتظار است که با زلفش مرا در کمند بیندازد.

هوش مصنوعی: چشمان من با نسیم عطرآگین زندگی می‌گیرند و روح من را شادی می‌بخشند، همچون روح‌افزایی که عیسی به انسان می‌دهد.