هوش مصنوعی: بوی او قبل از اینکه به مشامم برسد، مرا از حال می‌برد. جز حسرت چیزی نصیبم نشده و نگاه کردن به صورتش برایم مایه ننگ است.

هوش مصنوعی: وقتی به خیال او فکر می‌کنم، نمی‌توانم به خودم اجازه دهم که به او نگاه کنم، زیرا چشمانم از شدت علاقه و هیجان به او، ترسیده و فراری هستند.

هوش مصنوعی: در دل ابر سیاه، امید بارش باران وجود دارد و من از چروک ابروی او به اندازه یک سر مو هم ترسی ندارم.

هوش مصنوعی: اگر بتوانم مانند مژگان، زبان‌های بسیاری پیدا کنم، اما باز هم مانند مردمک چشم که لب‌هایش را می‌زند، نمی‌توانم سخن بگویم. چشم او تمام حرف‌ها را به من منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چه از نصیحت و اندرز می‌شنوم، دل به راه راست می‌افتد، اما با این حال، دلجویان و محبت‌های او باعث می‌شوند که از آن راه به دور شوم.

هوش مصنوعی: پیچ و تاب من ناشی از قد و زلف اوست. انگار که دستانم به دور کمرش پیچیده‌اند، هر یک از موهای او برای من جاذبه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: در روزهای پاییزی، شادی و خوشی من آماده است و به همان گونه که سرو در کوی معشوق می‌ایستد، من نیز با شوق و انتظار در آنجا قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه او دل سنگینی دارد و بارها به زمین افتاده است، هنوز هم دل من بی‌تابی می‌کند و به سمت او می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر چشم‌هایم حیران شوند، به خاطر زلفی است که از سر تا پای من را فرا گرفته است. صائب، من هرگز از تماشای چهره‌اش سیر نخواهم شد.