هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که باده‌ای که در مورد توحید صحبت می‌شود، در ظرفی نیست و این باده من را به حالت مستی می‌کشاند. او به نوعی به حالتی از جذبه و شیدایی در توحید اشاره دارد و به می مغز منصور، که نماد معرفت و درک عمیق است، اشاره می‌کند که او را به تفکر و تأمل وادار می‌کند.

هوش مصنوعی: بلبل در روزهای پاییزی به زودی مستی‌اش را از دست خواهد داد اگر کسی با این عنوان بهار، شوری در دل او به وجود بیاورد.

هوش مصنوعی: در آینه، چهره‌ام مانند جیوه بی‌ثبات و ناپایدار است. اگر سلیمان قدرتش را به من بدهد، من مانند مورچه‌ای خواهیم بود.

هوش مصنوعی: من با قامت خمیده‌ام بار عشق را حمل می‌کنم و این بار هرگز کم نمی‌شود، همان‌طور که کشیدن کمان برای من دشوار نیست.

هوش مصنوعی: آیا شب‌های تار و پر از ظلمت من را صبحی که مانند دستِ بیضای موسی است، روشن خواهد کرد؟

هوش مصنوعی: در پوشش ابر، من را به چشم بگیر، چرا که من قطره‌ای از آب هستم و هیچ ارتباطی با خورشید درخشان ندارم.

هوش مصنوعی: اگر مسیحا همانند درختی از شیره جانش در ظرفی بریزد، من هم نوشیدنی خود را خواهم داشت، اما طبع مغرور من به این درمان نیاز ندارد و بیمار است.

هوش مصنوعی: من راهی را برگزیده‌ام که همواره خوشی و لذت را به همراه دارد، زیرا هر کسی که خوار و humble باشد، مانند سفالی است که به کاسه‌ای چینی تبدیل شده و در این دنیا به مقام و جایگاه بالایی دست پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: حق اگر با باطل مواجه شود، ظلم و ستمی به من وارد می‌کند و من به خاطر حقیقتی که گفتم، به عذاب و درد دچار شدم. این وضعیت نشان‌دهنده سرنوشت تلخ من در داستان حق و باطل است.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم از دشنام تلخ او شکایت کنم؟ تلخی آن می‌خواباند و در عین حال، شراب شیرین من را به مستی می‌کشاند.