هوش مصنوعی: چرا لب‌های تو مانند شکر زرد و سوخته به نظر می‌رسند؟ آیا به خاطر گرمی نفس کسی است که دلت را سوزانده؟

هوش مصنوعی: چقدر بی‌پرواست این طوطی که به او خطایی نسبت داده‌اند، در حالی که لبش مانند شکر شیرین است و بال و پرش آسیب دیده است؟

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند به فکر روز قیامت باشد، اگر قلبش از درد نبودن کسی عزیز، جگرش سوخته باشد.

هوش مصنوعی: دیدن دامن تر به چه میزان آتش عذاب من را بیشتر می‌کند؟ خوشا به حال لاله‌ای که دامن خیسش به خاطر آتش سوخته است.

هوش مصنوعی: موجی از خاکستر او به سمت آب حیات می‌رسد و هر دلی را که نور گوهرش خاموش شده باشد، زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: دل پر از غم و درد من به مانند درختی است که به خاطر سرمای سال‌ها، میوه‌اش خراب شده و دیگر نمی‌تواند به ثمر بنشیند.

هوش مصنوعی: دل من از درد فراوان به حالت سوختگی درآمده و اشک‌هایم در پرده دل به چشم می‌آید. حالا بر آن گل زخم‌خورده‌ای باید رحم کرد که از شدت آسیب، حالت سوختگی به خود گرفته است.

هوش مصنوعی: دل‌هایی که با شور و شوق آرزوهای بزرگ و بی‌پروای زندگی در آتش احساسات می‌سوزند، احساس خنکی و آرامش خاصی دارند.

هوش مصنوعی: باز هم در آتش شعله، راحتی نیست، هرچند که پروانه ما بال و پرش سوخته است.

هوش مصنوعی: فاصله از دریا مرا به شدت آزار می‌دهد، ولی خوشا به حال آن غواصی که در عمق دریا، عشق و آرزوی خود را پیدا کرده و جانش در آنجا فدا شده است.

هوش مصنوعی: یک آدم سوخته دل به آرزوی خود در دو جهان می‌رسد، اما در واقع آن آرزو در نظر او خودش از دست رفته و سوخته است.

هوش مصنوعی: دل لاله اینقدر داغ و سوزان نیست که بر دل کسی که گرم و زندگی‌اش پرشور است، تاثیری عمیق بگذارد؛ آیا یاری نیست که ببیند جگرش سوخته و در عذاب است؟

هوش مصنوعی: در راه سیر و سلوک، شخصی وجود دارد که به عنوان پیشرو شناخته می‌شود. این شخص، در طول مسیر خود، با تلاش و زحمت بسیار، نفسانیات و خواسته‌های دنیوی خود را به شدت کنار گذاشته و به تدریج از آنها فاصله گرفته است.

هوش مصنوعی: در دامن دشت جنون، مجنون به تنهایی اثر ندارد؛ بلکه مانند لاله‌ای است که به خاطر دستی که زیر سرش سوخته، از حسرت و درد رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: گرچه یاقوت به آتش آسیب نمی‌بیند، اما گل لاله به خاطر آتش، دلش به درد آمده است.