هوش مصنوعی: چشم‌های پر از اشک، همچون صدفی هستند که گوهر ارزشمندی در درون دارند. هر کسی که به دل او نزدیک شود، تمام زندگی‌اش دگرگون می‌شود.

هوش مصنوعی: شاعر به بیان این مفهوم می‌پردازد که برای ما امکان ندارند که به تنهایی و دور از دیگران باشیم، مثل لیلی و مجنون. او به تبعید و دوری می‌اندیشد و می‌گوید هر کس که در زندگی‌اش دچار مصیبت و تنگنا شده، در حقیقت خود اوست که در حسرت و اندوه گرفتار آمده و خانه‌اش تاریک و ناامید است.

هوش مصنوعی: هر دلی که از درد و فریادش خون می‌چکد، می‌توان فهمید که آن دل، زنگی برای معبد عشق و معشوق است.

هوش مصنوعی: هر کسی که بر لبش مهر سکوت وجود دارد، از روی صداقت و محبت به او بوسه می‌زند؛ زیرا او خود می‌تواند معیار و نشانه‌ای از این سکوت باشد.

هوش مصنوعی: این مسافران آشفته‌ای که در این بیابان هستند، همه توجه‌شان به در خانه او جلب شده است.

هوش مصنوعی: گفت و گوی آن رشته مو، پیوسته مانند باد است! زیرا شب زندگی ما به داستان او ادامه دارد.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر درون بی‌کینه‌اش، فرش نماز را از سینه‌اش می‌بافد، دل پاره‌پاره‌ ما به‌عنوان تسبیحی با صد دانه به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: هر چراغی که می‌آید، نمی‌تواند چشم‌و‌دل ما را روشن کند. تنها همان شمعی که ما با آن پیوند داریم و دور و برش پروانه‌ها در حال گردش هستند، این توانایی را دارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به دور دل ما بچرخد، چرا که دل ما در چنگال قدرتی سرسخت و نیرومند است.

هوش مصنوعی: دام او باعث می‌شود که دل از غم‌ها رها شود و سیرابی چشم‌ها از دو دنیا، نتیجه وجود دانه اوست.

هوش مصنوعی: این قصر قدیمی که شاهد طوفان‌ها بوده، هنوز هم به خاطر زیبایی شگفت‌انگیز او در حال ناپایداری و اضطراب است.

هوش مصنوعی: اگر به من گوش کنی، راه حل مشکلات و دردسرهای زندگی ناتمام تو در دستان من است.

هوش مصنوعی: آشنایی که هرگز از من دور نمی‌شود، صائب، نشان‌دهنده این است که در این دنیای پر از کژی و نادرستی، سایه‌ای از بیگانگی و تنهایی به او تعلق دارد.