هوش مصنوعی: درآمد و ستایش به جا موجب زنده شدن من می‌شود و هر کس که دردی از سخن دارد، برای من مانند مخلص و نجات‌دهنده است.

هوش مصنوعی: هر چند که زحمت‌ها و تلاش‌های زیادی برای من هدر رفته است، اما مسیر تلاش و عزم راسخ من به بلندای کهکشان‌هاست.

هوش مصنوعی: به باغ و گلزار نمی‌روم، چون زیبایی و دلربایی من در گفتار و چهرهٔ آن کسی است که مانند گل لاله است و بر من تأثیرگذار است.

هوش مصنوعی: جز زنجیری که به پای من بسته شده، در این بیابان طلب، چه کسی است که در کنار من باشد؟

هوش مصنوعی: من بر بالش نرم تکیه نمی‌کنم، زیرا چهره‌ام در خواب سنگین می‌شود و بالش من پر از خار است.

هوش مصنوعی: هر جا که شبهه و تردید حاکم است، جایی که احساس سردرگمی و بی‌هدفی وجود دارد، من خود را به عنوان مرکز آن دایره می‌یابم و حس می‌کنم که با وجود این حاشیه‌های گیج‌کننده، هنوز پایم متوقف است و نمی‌توانم جلو بروم.

هوش مصنوعی: وقتی که صحبت از روح و نفس من برآید، آیا می‌توانم مانند طوطی هند، زیبا و شیرین سخن بگویم؟ کلام شیرین و دلنشین من، همانند قلمی است که شکر را می‌نویسد.