هوش مصنوعی: هرچند که چهره‌ام در این فصل شبیه خزان است و حالتی زرد دارد، اما در عمق دل و در درونم، بهاری وجود دارد که مانند عطر خوش عنبر است.

هوش مصنوعی: هر بار که آرزویی در دل دارم، آن را به آتش می‌افروز‌م. این آتش هیچ دودی ندارد، اما این نقص مثل مجمر (محل سوختن) برای من است.

هوش مصنوعی: جوهره و ذات من مانند زره‌ای زیر لباس، در دل صاف و پاک من پنهان است و به همین دلیل، ارزش و گوهری که دارم به خوبی قابل مشاهده نیست.

هوش مصنوعی: سیر کردن چشم به زیبایی‌ها، نعمتی بزرگ‌تر از هر چیز دیگری است. بر سر سفره وجود، بی‌نیاز از هر چیز دیگر، آب این گوهر هم جزیی از آن زیبایی است.

هوش مصنوعی: روشنایی خورشید در پشت کدورت‌ها و زنگارهای زندگی من پنهان شده است و با تلاشی مشابه صیقل زدن، به چشمان بسته‌ام روشنی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه مانند شبنمی در این گلزار بی‌کس و تنها افتاده‌ام، باغبان از دامن گل برای من زیرپایی می‌سازد.

هوش مصنوعی: به خاطر سرمای بی‌مهری که از نسیم بهار احساس کردم، حالا مانند لاله‌ای در جام، باده‌ام از خون مرده پر شده است.

هوش مصنوعی: آتش وجود من به سنگ سختی آسیب زده و آن کس که به سادگی از من دوری می‌کند، در واقع به خاکستر شدم و خود را در چیزهای بی‌ارزش می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: اگر غفلت و بی‌توجهی‌ام تمام شود، می‌توانم آرامش و خواب عمیق را با اشیای قیمتی چون الماس تجربه کنم، به طوری که در بستر زندگی‌ام اثر بگذارند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم جزئی نگر باشیم، باید توجه داشته باشیم که هر جزئی از وجود معانی عمیق و گوناگونی در خود دارد، به‌طوریکه هر نقطه و جزئی می‌تواند دنیایی از مفهوم را در بر بگیرد.