هوش مصنوعی: از خواب سنگین ما، عمر ما مانند یک پرواز بی‌وزن است و کشتی ما در میان طوفان، نیاز به تکیه‌گاه دارد.

هوش مصنوعی: سادگی در این است که ما تنها به فکر ماندن و اقامت هستیم، هرچند که شرایط و امکانات به گونه‌ای نیست که اجازه دهد راحت و آزادانه زندگی کنیم.

هوش مصنوعی: قامت خمیده‌ی کسانی که به سن پیری رسیده‌اند، همچون کمانی است که تیرهای سبک را به سرعت و به آرامی به پرواز درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: دلزده از وجود خودش نیست، زیرا اگر مرغی از قفس خارج شود، به هر جا که برود، طبیعت و زیبایی همیشه همراهش خواهد بود و آنجا را بهشت می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ کس از اهل دانایی نتوانسته دل ما را بشناسد. این اشتباه از ما نیست، بلکه ماهیت وجود ما ناپایدار و متغیر است.

هوش مصنوعی: دل سرگشته به این دنیا تعلق نمی‌گیرد، زیرا آن کسی که آماده است زخم‌هایش از هر دو طرف چوب را به دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: تو در میان این بندهای سنگین آزادی نداری، وگرنه هر موج در این دریای مشکلات به تو کمک می‌کند و تو را راحت می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که بدون اجازه و به طور ناخواسته وارد جمع افرادی شود که در پرده نشین هستند، مانند سنگی در انتهای دندان می‌شود و از نظر اعتبار و ارزش، جایگاه پایینی دارد.

هوش مصنوعی: شبیه فلاخنی است که سنگ سبک را به حرکت درمی‌آورد، خواب سنگین او باعث شده که مژگانش حالتی بازیگوش پیدا کند.

هوش مصنوعی: دل روشن نمی‌شود با ادعای دانش؛ همان‌طور که آینه با داشتن جوهر، فقط نمایانگر چیزهایی است که درخشان هستند.