هوش مصنوعی: این شعر به تصویر کشیدن حالتی از انسانیت است که در مبارزه و رنج، به سرگردانی و بی‌قراری دچار شده است. جسم انسان مانند پدیده‌ای ناله‌زن است که با ناله‌ها و آه‌های خود در چرخش و تلاطم است، مانند طوفانی که در بیابان سرگردان مانده و آسایش ندارد.

هوش مصنوعی: دل ما را به بی‌توجهی نده، چون سبکی ما به اندازه سنگی است که در دست کودکان قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر کس که عیب و نقص دیگران را به حال خودشان بگذارد و در پوشاندن آن کوششی نکند، حتی اگر از نظر ظاهری بسیار آراسته و لباس‌های زیبا بر تن داشته باشد، در حقیقت عریان و بی‌پرده است.

هوش مصنوعی: غم و درد ما به اندازه‌ای است که هر کدام به نوعی شبیه زخم دندانی است. عقل و اندیشه‌مان در این دایره‌ی تنگ و محدود سرگردان و بلاتکلیف است.

هوش مصنوعی: سر بدون داغ معنایش این است که فردی که دچار غم و اندوه نیست، مانند خانه‌ای است که از جواهری ارزشمند خالی است. همچنین، دل بدون احساس و آه، مانند سفالی است که هیچ بویی از گل و عطر ندارد و خالی از زیبایی و لطافت است.

هوش مصنوعی: بید برای اینکه بی‌ثمر نماند، باید تمرین بشکند. به همین دلیل، به خاطر بلندی‌اش، بی‌سامانی‌اش را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی که با ارادت و عشق به مسیری گام نهاده، در واقع سرنوشت او به دست افرادی است که در پی لذت و خوشی هستند.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است سر منصور، همانند گل، در بالای دار بخندد؟ خوشی و شادی تنها در خانه‌ای وجود دارد که در آن نگهبانی نیست.

هوش مصنوعی: اگر موری یک بار از دل خود گرد و غبار به افرازد، چه فایده‌ای دارد وقتی که کل آسمان پر از زیبایی و جلال است؟

هوش مصنوعی: قامت مجنون به خاطر سنگینی افکارش خم شده است و خواندن خط دیوانی (که نشان‌دهنده دیوانگی و جنون است) برای او به شدت دشوار شده است.

هوش مصنوعی: رنگ سبز و حیات از تلاش و زحمت به‌دست می‌آید، همان‌طور که دانه‌ی امید و باروری از دست کشاورز نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: چشم تو به خاطر طمع و حرص به این همه نعمت‌ها که بر سفره‌ی ماست، نتوانسته پرواز کند و نشکسته است.

هوش مصنوعی: به اشتباه مرا به سمتی هدایت کرد، خوشحال آن خواب که کلید آزادی در بند است.