هوش مصنوعی: زلف و موی معشوق پایانی ندارد و هرگز به نتیجه‌ای مشخص نمی‌رسد، مانند خطی که باید زندگی مرا مرتب کند، اما فقط دام و فریبی برای من ایجاد می‌کند. این به این معناست که زندگی و محبت به نوعی بی‌پایان و پیچیده است و به جای حل مسائل، بیشتر آن‌ها را بغرنج‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق نباید از من دور شود، زیرا این احساس درد و رنجی را به من می‌رساند که باید آن را تجربه کنم، چه در حالت پختگی و چه در حالت ناپختگی.

هوش مصنوعی: او به رغم میل من، نگاهش را از زمین برنمی‌دارد و بر روی خاک مسیر، جامی می‌ریزد که لازم است برای من.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم به زبان ساده و روان این بیت را توضیح بدهم، می‌توانم بگویم که گویی شکایت و نارضایتی از کسی است که به دلخواه و هوس خود عمل می‌کند. در اینجا، صحبت از لبان شیرینی می‌شود که حرف‌های تلخی دارند و به نوعی می‌خواهد بگوید که گرچه ممکن است ظاهری زیبا داشته باشند، اما در واقع کلماتشان نوعی دشنام و بی‌احترامی است که به من می‌رسد. احساس می‌شود که این کلمات بر کار و زندگی آدمی تأثیر منفی می‌گذارند.

هوش مصنوعی: از نگاه‌های عاشقانه و ضربان قلب‌های پرشور، پیغام‌هایی از محبوب می‌رسد که باید به من برسد.

هوش مصنوعی: حرص و ولع مانند ریگ و شن در راه است و نمی‌داند که هدف واقعی چیست. اگر می‌دانست، برای هر چیزی که نیاز دارم، آماده می‌شد.

هوش مصنوعی: در عمق هر حلقه مو، روزی روشن و زیبا می‌تابد که به شب تاریک می‌افزاید؛ روزهایی که من به آن‌ها نیاز دارم.

هوش مصنوعی: پس از عشق، دیگر اهمیتی به راهم ندارم، زیرا این مسیر باریک، جسمی را که از من انتظار می‌رود، به من نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر حق با من بود، صائب، من همواره در حال کسب رضایت و حق خودم بودم، اما در میخانه‌ها هیچ جامی که شایسته‌ام باشد برایم وجود ندارد، هر چه هست تنها خون می‌خورم.