هوش مصنوعی: در صبح، برایم یادآور زندگی‌های پرنور و شفاف است، و در شب، به یاد می‌آورم که چگونه تن و جسم در تاریکی غرق می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی برگی از درخت در فصل پاییز و در هوای سرد به زمین می‌افتد، به یاد می‌آورم که چطور از دنیا و زندگی هم ممکن است بی‌برگ و بدون نشانی برویم.

هوش مصنوعی: من به لطافت و زلالی شبنم گل تبدیل می‌شوم، چون از دامن پاک و نازک آن یاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: به طور ناخواسته و طبیعی، مانند جوانه‌ زدن سپند از دانه‌اش، ناله‌ای از درونم به گوش می‌رسد؛ وقتی که به یاد آن دشت و کشت و کار می‌افتم.

هوش مصنوعی: من با تمام درد و غم و سختی که دارم همچون یاقوتی درخشان می‌شوم، چون وقتی به یاد گلشن فیروزه‌ای می‌افتم، روح و جانم سرشار از زیبایی و امید می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد دریا و زیبایی‌هایش می‌افتم، حس می‌کنم که ارزش و گوهری که در درون دارم با غبار یتیمی و تنهایی پوشیده شده است.

هوش مصنوعی: تیغ به‌طور مداوم بر سینه‌ی پرنده‌ی قوی من می‌چرخد، گاهی به یاد مکانی که از آن آمده‌ام، دچار حس nostalgia می‌شوم.

هوش مصنوعی: چشمم مثل دست بیضای حضرت موسی، از حسرت به سفیدی می‌زند و به یاد کوه طور و درخت نخل ایمن می‌افتم.

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس تنهایی و یتیمی است. شاعر به یاد دارد که تنها چیزی که در زندگی‌اش باقی مانده، حس عمیق یتیمی و فقدان محبت و مراقبت است. او از دایه‌اش یاد می‌کند و به این موضوع اشاره دارد که نتوانسته از آغوش و محبت او بهره‌مند شود، و این احساس او را به شدت آزار می‌دهد. همچنان که یاد دایه‌اش برایش مهم است، حس گم‌گشتگی و فقدان در زندگی‌اش نیز برجسته است.

هوش مصنوعی: اشک‌های من به دامنم می‌رسد بدون این که کنترلش کنم، مانند یادآوری سوزنی که به عیسیٰ مرتبط است.

هوش مصنوعی: تا وقتی که گل در نظر صائب وجود ندارد، من همچنان مانند بلبل خاموش هستم و در حضور گل، صدای شیونم به یادم می‌آید.