هوش مصنوعی: وقتی یاد آن دو دندان زیبا می‌افتم، به یادم می‌آید که چقدر اشک‌های خونین به خاطر آن‌ها بر زمین ریخته‌ام.

هوش مصنوعی: من خون خود را مانند آب بر تیغ او می‌ریزم و اگر آن معشوق زیبا بر سر بالین من بیاید، کاری باکی ندارم.

هوش مصنوعی: کسی که در زندگی‌ام نتوانست به من کمک کند و خوشی‌های مرا تامین کند، امیدوارم بعد از مرگم بتواند بر سر قبرم بیاید.

هوش مصنوعی: تن به جدایی دادن و دوری را تماشا کردن برای من خوشایندتر است، زیرا به محض اینکه در کنارم بیاید، احساس می‌کنم که خودم را از دست می‌دهم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر احساس ناامیدی و تنهایی را بیان می‌کند و اشاره دارد که در زندگی‌اش هیچ نشانه‌ای از امید و آینده روشن وجود ندارد. او به تفاوت فصول اشاره می‌کند، اما در نهایت می‌گوید که وضعیتش در همۀ این زمان‌ها یکسان است و هیچ ثمره‌ای از تلاش‌هایش نمی‌بیند. در واقع، او به عدم وجود تنوع و شادی در زندگی‌اش و ناتوانی از دستیابی به اهدافش اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم من از روشنایی آفتاب به روی گل‌ها بسته می‌شود. کی می‌توانم به‌سان قطره‌های اشک به آن‌ها نگاه کنم؟

هوش مصنوعی: اگر خارِ صحرا که نماد درد و رنج است، به اندازه‌ی سوزن کوچک شود و از دل من بیرون بیاید، دیگر چگونه می‌توانم این رنج و زحمت را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: وقتی زمان از دست برود و ناپدید شود، دیگر نمی‌توان به عقب بازگشت. زندگی مانند آبی است که تنها می‌تواند به جویبارها برگردد و حسرت‌ها فقط به صورت اشک در می‌آید.

هوش مصنوعی: توکل و اراده‌ام بر دنیاست و آن را نادیده می‌گیرم. چه چیز در این دنیا می‌تواند برایم با ارزش باشد تا در نظر من اعتبار داشته باشد؟

هوش مصنوعی: هر کسی که مشغله‌ای دارد، در زندگی با چالش‌ها و تغییرات روبه‌رو می‌شود. زمان آن رسیده است که من از بیکاری بهره‌برداری کنم و به کار بپردازم.

هوش مصنوعی: پیش از این، بوی خوش نوبهار را از خون می‌شنیدم، اما اکنون بوی خون به جانم نفوذ کرده و حس می‌کنم که دیگر خبری از زیبایی نوبهار نیست.

هوش مصنوعی: ای کسی که به کوتاهی‌ها و ناتوانی‌های من می‌خندی، بگذار آنقدر خوشحالی و موفقیت را در کنارت تجربه کنم که خوشبختی به من روی آورد.

هوش مصنوعی: کی به فکر وعده‌ام آن بی‌وفا خواهد افتاد؟ اگر خون از چشمان انتظار من بریزد، آیا کسی اهمیتی می‌دهد؟