هوش مصنوعی: زمانی که پروانه مرا در جمع ببیند، به شادی می‌رقصد و فریاد بلبل هم بلند می‌شود وقتی مرا در باغ ببیند.

هوش مصنوعی: من به خاطر آه و ناله‌ام در این حال، به گونه‌ای ایستاده‌ام که مثل شمعی در جمع دیگران اگر مرا ببیند، آب می‌شود.

هوش مصنوعی: چرخ ناتوانی که مانند شمعی در جانم آتش افکنده است، چشمم به قبر خودم دوخته است تا مرا ببیند!

هوش مصنوعی: شمعی که نورش را می‌تاباند، بر سرنوشت من لطف و بخشش می‌کند. مثل کرم شب‌تابی که در آسمان مرا می‌بیند و در دلش مهربانی موج می‌زند.

هوش مصنوعی: من از خواسته‌های خود حرفی نمی‌زنم، چون این دنیای نقصان‌دار و بی‌رحم روزی مرا می‌برد، اگر در سکوت بمانم و کسی مرا نبیند.

هوش مصنوعی: من به دنبال سکوتی هستم که مانند سرمه‌ای باشد، تا گوش‌های پرده در از من و کلماتم دوری کنند و مانند لب پیمانه از گفت‌وگو خسته شوند.

هوش مصنوعی: چشم حسود مانند گرگی است که به یکدیگر آسیب می‌زند؛ اگر او مرا در لباس بوریا ببیند، حسدش برانگیخته می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر شیرین مرا ببیند، ناخن من می‌تواند آبروی تیشهٔ فرهاد را برباد دهد.

هوش مصنوعی: من در اینجا خود را با زیبایی و سادگی عقیق مقایسه می‌کنم و احساس می‌کنم که غیرتی عمیق در من وجود دارد که عطش و تشنگی ای شبیه به شور و احساسات در سرزمین یمن را در درونم دارد.

هوش مصنوعی: اگر صائب، کسانی را که در غربت هستند با مهربانی نگاه کند، پس باید چشمانش را باز کند و ببیند که در وطن نیز من را می‌بیند.