هوش مصنوعی: وقتی که تو به زیبایی و طراوت خود درخشیدی، هر کس که در دل خود ایمان داشت، به خاطر ارادت و اعتقادی که به تو داشت، به حرکت درآمد و به جنب و جوش افتاد.

هوش مصنوعی: دل‌تنگی و درد درونی من به وضوح نمایان شد و نشانه‌های زخم‌ها و مشکلاتم از زیر لباس‌هایم پیدا شد.

هوش مصنوعی: شرم عشق همیشه پابرجا است و هیچ‌وقت از بین نمی‌رود، هم‌چنان که لاله‌ای که از خاک شهیدان برمی‌خیزد، نشان از زنده بودن و یادآوری آن‌ها دارد.

هوش مصنوعی: کسی که بخشنده و مهربان است، آیا دیگر رحمتی به نیازمندان خواهد کرد؟ ابر با چشمی خشک از سرزمین عمان به آسمان رفت.

هوش مصنوعی: اگر نسیمی بی‌پروا به غنچه‌ای بوزد، شور و حال بی‌نظیری در دلش ایجاد می‌شود، همان‌طور که در دل مرغان، اوج و شور زندگی برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: عزم و اراده‌ام را به پاهای بی‌نوا می‌ستایم! زیرا از میان درد و رنج، زیبایی و شکوهی به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: در همان روزی که تو با غنچه زیبایت به طعنه به دیگران پرداخته‌ای، پسته‌ی خندان هم از شرم خود زبان به سخن باز کرده و از قفل درونش حرف می‌زند.

هوش مصنوعی: دوست و همصحبتی که در مورد مراحل و مرتبه‌های خود صحبت نمی‌کرد، ما نیز نمی‌دانیم چه سرنوشتی او را از نیستان به اینجا آورده است.

هوش مصنوعی: از افرادی که خوبی را به تو می‌دهند جدا شو تا مانند صدفی که از خاک رشد می‌کند، پایه‌ای بلند پیدا کنی. اکنون زمان آن است که با یک بار بلند شدن از زمین، به اوج برسی.

هوش مصنوعی: سخن سنجی ما محدود به قالب خاصی نیست؛ مثل طوطی که فقط تکرار می‌کند. بلبل ما از دل خود، به زیبایی غزل می‌سراید.