هوش مصنوعی: هر چیزی که به دلم می‌افتد و به سمتش می‌روم، مانند این است که جانم را به آن پیوند زده‌ام، و از هر چیزی که برمی‌دارم، در درونم حس می‌کنم که به من چسبیده و جدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: عشق و احساسات شدید، همچون شعله‌ای سوزان و بی‌رحم است، و وقتی غم عشق به من حمله می‌کند، مانند این است که من را به دامان خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: هر کس که به مشکلات و دردها علاقه‌مند است، چه جای تعجب دارد اگر در دلش احساساتی مانند عشق و اشک را تجربه کند؟ این نشان می‌دهد که گاهی اوقات انسان‌ها در میان سختی‌ها و ناامیدی‌ها نیز می‌توانند احساسات عمیق و زیبایی داشته باشند.

هوش مصنوعی: گفتم از دنیای فراموشی قدری پیش بروم، اما سنگینی خواب سنگین من مرا به کناری کشاند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دامن زلف‌های پریشان او بیفتد، به لب چاه می‌رسد و به دام خود او می‌افتد.

هوش مصنوعی: تنهایی و دوری از وطن را هر کسی نمی‌تواند تحمل کند، چون در این زمانBeautiful بهار، قفس بلبل ما را به گلستان وصل کرده است.

هوش مصنوعی: پرده ای بر روی دامن نازک محمل بود که خون مجنون را نشان می داد، او که به دامان بیابان آویخته شده بود.

هوش مصنوعی: کشتی نوح در این دریا مانند است، اما تنها جان کسانی را می‌گیرد که در آغوش طوفان قرار دارند.

هوش مصنوعی: این چیزی که می‌بینی ابر نیست، بلکه دود ناشی از دل‌تنگی پرندگان چمن است که با آه‌های خود بر چهره گلستان سایه افکنده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی که نگاه زیبای تو به من افتاد، احساس کردم مثل آتش در دل من زبانه کشید و دلمان را سوزاند.

هوش مصنوعی: با نزاکت رفتار کن، زیرا که افراد صاحب نظر در هر زمان و مکان، زیبایی چهره عشق را همچون آیینه‌ای می‌بینند و درمی‌یابند.

هوش مصنوعی: عجب است که از پرنده‌ای که فقط به یک پایش از درخت آویزان شده، صدای موسیقی بگوش برسد، و خون از منقار او بچکد.