هوش مصنوعی: این جا خانه‌ای مثل آیینه است که هیچ کس جز خودم در آن نیست. مثل این است که پرده‌دار و دربان ندارد و کسی به آن راهی ندارد.

هوش مصنوعی: شراب صاف و ناخالصی‌های دنیا از یک منبع سرچشمه می‌گیرد و من به هیچ‌کس از ساقی زمان شکایت ندارم.

هوش مصنوعی: برای من، کعبه و بتخانه هیچ تفاوتی ندارند؛ زیرا سنگی که در وزن‌سنج قرار دارد، برای من ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: در میخانه‌ی رهایی از وابستگی زندگی می‌کنم، زیرا عشق برای من به خانه‌ای در عالم وجود نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: طوقی که بر گردنم هست مانند حلقه‌ای از غم و اندوه است، بنابراین نه می‌توانم شاد باشم و نه لبخندی بر چهره‌ام بیاورم.

هوش مصنوعی: آنچه که در ذهنم نمایان است، تصویر دل من است و این احساسات از نظر دیگران پنهان نیستند.

هوش مصنوعی: شعله‌ی عشق و پاکبازی در وجود من به شدت احساس می‌شود، اما در درونم چیزی جز حسرت و آرزو باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: من با همین قطرهٔ آبی که در اختیار دارم راضی‌ام، چراکه ارزش آن برایم به اندازهٔ جواهر است و از دریاها و سرزمین‌های بزرگ خیلی بیشتر نمی‌باشد.

هوش مصنوعی: خیری و شری که در زندگی تجربه می‌کنیم، مانند تصویر در آیینه، در دل من انعکاس دارد. من از چشم و دل گیج و ناامید، شکایتی ندارم.

هوش مصنوعی: دل خود را به عشق سپرده‌ام، از زمانی که دنیا آغاز شده است. من مانند یوسفی بی‌گناه هستم که در زندان گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: افکار من مانند تیرهایی در یک ترکش هستند و نظم خاصی ندارند، بنابراین نمی‌توانند به عنوان یک شعر مرتب و منظم در دیوان شعر قرار گیرند.

هوش مصنوعی: به تدریج و به طور طبیعی مثل غنچه، درونم باز می‌شود و دیگر نیازی به کمک ناخن و دندان ندارم.