هوش مصنوعی: من بلبل خوش‌نوا هستم و با گل‌ها گفتگو می‌کنم، اما خاموشی‌ام شبیه به زاغ و زغن است.

هوش مصنوعی: وقتی که صدای خودم را می‌شنوم، مانند بلبل که آواز می‌خواند، قلبم روشن می‌شود و صدای من مانند شمعی در جمع دیگران می‌درخشد.

هوش مصنوعی: زمانی که با آیینه صحبت می‌کنم، مانند طوطی‌ها نیستم که هر جا بروم، تنها تکرار کنم. بلکه هر کجا که باشم، صحبت‌هایم از درون خودم برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: گفت‌وگوی من با کسانی که در رنج و درد هستند، مثل این است که سهیل (ستاره‌ای در آسمان) در یمن، زیبایی و دلربایی خود را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: اگر کارفرمای من مانند کوهکن باشد، می‌توانم با تیشه‌ام کار بیستون را در فلاخن انجام دهم.

هوش مصنوعی: در گوشهٔ تنهایی من صدایی نمی‌رسد که نشان‌دهندهٔ بی‌قراری‌ام باشد، مانند شعله‌ای که از جمع دور است.

هوش مصنوعی: می‌توانم به دیوار قفس تکیه کنم، اگر باد آشنایی از چمن بوزد و مرا زنده کند.

هوش مصنوعی: من با صبر و تحمل به دشمنی که با من سازگاری ندارد، واکنش نشان می‌دهم؛ حتی اگر در ظاهر من، مشکلات و موانع وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر داغ عشق او زیبایی بدن من باشد، آتش دوزخ بر من همچون گلستان خلیل خواهد شد.

هوش مصنوعی: در هوای موهایش، همانگونه که خونم را می‌نوشم، حتی اگر جامی از گیلاس‌های زیبا باشد، برای من فرقی ندارد.

هوش مصنوعی: من در انتظار می‌نشینم و از وزش نسیم صبحگاهی کمک می‌گیرم تا به درِ خانه‌ام نزدیک شوم، زیرا اگر آن معشوق پیمان‌شکنی در زلفش باشد، دلم تاب نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: من خوشبختی را از میان عاشقان برمی‌دارم و اگر آن سیب باشد، بر سر بالینم می‌گذارم.

هوش مصنوعی: در دوری، قطره‌ای از وجودم چون گوهر ارزشمند می‌شود، هرچند که در وطنم تلخی‌ها را تجربه کرده‌ام و دریای وجودم پر از این تلخی‌هاست.

هوش مصنوعی: من خود را به آتش می‌زنم تا به بلوغ و پختگی برسم، همانند میوه‌ای که آماده‌ی چیدن است. اما تا چه زمانی باید به خامی و ناپختگی ادامه دهم؟

هوش مصنوعی: مرگ نتواند مرا از حضور در کوی خود دور کند و من حتی در هنگام مرگ نیز لباس احرامم را از کفن نمی‌کشم.