هوش مصنوعی: چرا باید به نعمت‌های گوناگون دنیا فکر کنم؟ من آن‌قدر غم و اندوه دارم که این درد برایم کافی است.

هوش مصنوعی: من آه و ناله‌ام را با خودم به همراه آورده‌ام. من به آتش نمی‌مانم که زیبایی‌ام مانند علفی بی‌ارزش باشد.

هوش مصنوعی: اگر صد سال هم در این دنیا زندگی کنم، حتی یک تکه از دل صد پاره‌ام هر سال برای من کافی است.

هوش مصنوعی: زمانی که نفس از رفتن و بازگشتن خسته نشود، این رفتن و بازگشتن برای من در هر نفس وجود دارد.

هوش مصنوعی: من از ترکستان می‌گذرم، آیا تا کی در این هیئت جمعیت مانند زنگ تند و بی‌صدایی ناله کنم؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه سال‌هاست از مردم خودم دور بوده‌ام، اما در هر کوچه‌ای چندین نگهبان وجود دارد که مراقب من هستند.

هوش مصنوعی: اگر آن دردی که در دل دارم را بیرون بگذارم، جایی برای آرامش و زندگی من در این حصار و محدودیت باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: هر طور که باشد، خودم را زنده نگه می‌دارم، حتی اگر مثل آتش فقط یک تکه خاکستر از جهان داشته باشم.

هوش مصنوعی: باد صائب، ادعای آزادی بر من حرام است، اگر در دلم غیر از ترد کردن هوس‌ها چیزی باشد.