هوش مصنوعی: تنهایی من را سوزاندی، ای بی‌وفا. حالا وقت آن رسیده که اگر شبی خواستی، به خانه ما بیایی و مهمان ما شوی.

هوش مصنوعی: حرکت می‌کند تا جای خود را در آن گوشه‌ی دهان پیدا کند. اگر قرار است بوسه‌ای بدهی، اکنون زمان مناسب است.

هوش مصنوعی: از آن هلال خط که زنگار دل را همچون صیقلی می‌زداید، آیا نمی‌خواهی که آینه‌ام را جلا بدهی که وقت آن است؟

هوش مصنوعی: هنوز چشمان یعقوب از زندگی و دنیای دلخوشی‌ها دور نشده است. ای نسیم، اگر می‌خواهی به سرزمین کنعان برسی، اکنون زمانش فرا رسیده است.

هوش مصنوعی: در چنین زمانی که ما از خودخواهی و خودپرستی فاصله گرفته‌ایم، اگر با صلح و دوستی وارد شوی، این بهترین زمان است.

هوش مصنوعی: روح من در حالی است که در اندیشه‌ی پیچیدن دامن بر کمر است. اگر خواهان حلالی هستی، این لحظه‌ی مناسبی است.

هوش مصنوعی: اگر به حقوق دوستان و آشنایان اهمیت می‌دهی، زندگی‌ات چندان طولانی نخواهد بود، ای بی‌خبر، زیرا اکنون زمان آن است که به این مسائل توجه کنی.

هوش مصنوعی: افرادی که از دنیا رفته‌اند، هنوز به تو امید دارند. اگر بر روی گلوی تو نشسته‌اند، باید بدانند که وقت آن رسیده است که اقدام کنند.

هوش مصنوعی: به نزد بیماران منتظر، اگر می‌توانی به یاری‌شان بشتابی، اکنون زمان آن رسیده که حضور خود را اعلام کنی.

هوش مصنوعی: بیش از این از دنیا انتظار نداشته باش، زیرا به نظر ما این دنیا تاریک و ناامیدکننده است. ای ماه زیبای من، وقت آن است که از زیر ابرها بیرون بیایی و به ما روشنایی ببخشی.

هوش مصنوعی: دست من از داشتن آرزوها کوتاه شده است. اگر می‌خواهی زلف دو تو را به من بدهی، زمانش هنوز فرا نرسیده است.

هوش مصنوعی: چشم‌های ما از شدت انتظار مانند استخوانی سفید شده است. ای هما، زمان آن فرارسیده که تو پر و بال بگشایی و ما را از این وضعیت نجات دهی.

هوش مصنوعی: سوزن که هیچ کاره است، در پیدا کردن نخ دچار سردرگمی شده است. اگر تو آهنربا هستی و قدرت جذابیت داری، الان زمان این است که عمل کنی.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از ناتوانی و درماندگی خود سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که شرایط برایش دشوار و غیرقابل تحمل است و در انتظار کمکی یا رحم و شفقتی است که او را از این وضعیت نجات دهد. او به وضوح در می‌یابد که زمان تغییر و بهبود شرایط فرارسیده است.