هوش مصنوعی: قبل از این، محبوبم به طور دیگری درباره من قضاوت می‌کرد و مثل یک قمری، گردن به فرمانم می‌نهاد.

هوش مصنوعی: اگر در جستجوی حقیقت و شناخت به باطن خود می‌رفتم، از محدودیت‌های ابتدایی برمی‌داشتم و برای درک بهتر از من اجازه می‌گرفتم.

هوش مصنوعی: در این زمان، پاکدامنی مانند خطی نازک در دل‌ها جاری می‌شود که با دقت از چشمی تنگ و باریک سپری می‌گردد.

هوش مصنوعی: این زمان، شمعی است که در نسیم صبحگاه می‌درخشد و چهره‌ای گرم دارد که از آن، شعله‌ای بر گلستان می‌افتد.

هوش مصنوعی: در این زمان، هر کوچه‌ای مانند فرشی زیرپا است و آفتاب مانند کسی است که با چشمان بازیگوش خود از پنجره نگاهی به بیرون می‌اندازد.

هوش مصنوعی: زیبایی روزافزون او به قدری چشم‌نواز بود که نیازی به آرایشگر نداشت، به طوری که چهره‌اش مانند آینه‌ای،ٔ دل‌های روشن را منعکس می‌کرد.

هوش مصنوعی: این روزها به شدت ناراحت و ناتوان هستم، در حالی که قبلاً آن‌قدر دلشاد بودم که تمایل داشتم گل‌ها به لطافت و زیبایی شبنم، اشک‌هایم را به آرامی در آغوش بگیرند.

هوش مصنوعی: دل من مانند گل شکفته‌ای است که در آن سینه‌ای شکسته و عاشق وجود دارد. روزی که بوته‌اش آماده‌ی شکفتن می‌شود، احساسات و عشقش به اوج می‌رسد.

هوش مصنوعی: برخی از دل‌های سنگی و بی‌احساس تحت تأثیر اشک و ناله قرار نمی‌گیرند. اگر چنین بود، دل‌ها می‌توانستند از سنگ و آب، یا حتی از آهن، آتش بگیرند و احساسات را تجربه کنند.

هوش مصنوعی: روزهایی را به خاطر دارم که وقتی دل به زلف یار می‌سپردم، همین پریشانی را پیش‌بینی کرده بودم.