هوش مصنوعی: در زمان خوشی و آزادگی، فرد از زیبایی‌های بهار بهره‌مند می‌شود و به جای نشستن بر جایگاه نماز، جام شراب را در دست می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در زمانی که مشغول نوشیدن و شادی بودم، لباس سنگینی را که بر دوشم احساس ننگ می‌کردم، کنار گذاشتم و از گردنم آزاد شدم.

هوش مصنوعی: می‌توانیم با همکاری یکدیگر نور محبت و عشق را برافروزیم، مانند شمعی در کنار گل که از غنچه‌ای به زیبا‌ترین حالتش در می‌آید و بلبل با خواندنش به آن جلوه می‌دهد.

هوش مصنوعی: با سکوت چگونه می‌توانم درد دل خود را بیان کنم؟ چگونه می‌توانم در روشنایی شمع، راهی به سوی روزن پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: گذشتن از خاک من که دامن افشان است آسان نیست، آتش این عظمت و شکوه به زودی دامن قیامت را خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: عطش‌زدان روز قیامت، به دنبال چشمه‌ای دیگر باشید، زیرا من از لب تبخالی که دارم، ناراحتی و غم را به شما می‌ریزم که به آرامش نخواهید رسید.

هوش مصنوعی: دیگر بهتر است دل را بی‌جهت دلتنگ نکنی، چون چشمی که تشنه‌ی اشک باشد، برای گریه کردن از گوهر (یعنی اشک) می‌گیرد تا به آرامش برسد.

هوش مصنوعی: شیشه و سنگ و جام و نگهبان شراب، همگی به یک شکل در آمده‌اند. نمی‌دانم گفت‌وگوی ما و تو به چه مسیری خواهد رفت.

هوش مصنوعی: زیبایی و محبت گل در دل عاشقان به راحتی می‌نشیند، اما برای کسانی که دشمنی دارند، باید با سختی و thorn (خار) مواجه شوند و با دقت بیشتری به روابط خود بپردازند.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌خواهد رنگ عشق از سرو بر زمین بپاشد، پس چرا قمر در دستانش مانند خاکستر گرفته است؟

هوش مصنوعی: از مژگان او انتظار نداشته باش که خون دل‌ات را به جانی برساند، زیرا شهیدانی که جانباخته‌اند، خونشان را با درد و رنجی که کشیده‌اند، از دست داده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر قلم صائب بخواهد، می‌تواند به‌گونه‌ای بنویسد که در دل یاقوت نیز مانند غیرت بدرخشد.