هوش مصنوعی: در زمانی که دل به کام می‌آید از آن لعل روح‌افزا، در بهار می‌توان دل را از شراب خوش‌عطر پر کرد.

هوش مصنوعی: اگر مشکلات و سختی‌هایی که زندگی به وجود می‌آورد، به زودی فرسوده و کم‌قدرت شوند، این نشانه‌است از فتنۀ بزرگی که از زیبایی و قدرت او نشأت گرفته است.

هوش مصنوعی: در کدام زمان پر از درد و ناراحتی نمی‌دانم که این بار سنگین غم چگونه در دل ما انسان‌های خاکی جا گرفته است.

هوش مصنوعی: در دل سوادگران عشق، حال و هوای خوشی وجود ندارد. اما می‌توان با یک اشاره، هر دو جهان را به دست آورد.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند با دست خالی و بدون تلاش چیزی را به دست آورد. اگر بخواهیم از دنیا چیزی بدست آوریم، باید خود را به زحمت بیندازیم و در این راه سختی‌ها را تحمل کنیم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به مفهوم معامله و تغییر در ارزش‌ها اشاره می‌کند. در اینجا، خوشه‌ای از گوهرها به جای چیزی دیگر، عوض شده و در نتیجه، همان قطره‌ای که از ابر گرفته شده، شرمنده از این معامله است. این به نوعی نشان‌دهنده‌ی ناپایداری و نارضایتی در عوض کردن چیزهای ارزشمند است.

هوش مصنوعی: شور و شوقی که ما داریم، هر چیزی را که در ذهن فراموش می‌شود، به یاد می‌آورد و با آن حال و حس جدید، اثری از زیبایی را از بین می‌برد.

هوش مصنوعی: با اینکه سلاح من به مانند سلاح ساحل، سپر کردن است، اما می‌توانم با قدرت امواج دریا مقابله کنم و تیغ آن را به دست بگیرم.

هوش مصنوعی: خانه‌ای که دلگیر و ناراحت است، به وسیله‌ی سفر به دشت و صحرا بهبود می‌یابد. اما ای خدا، چه راهی هست برای قلبی که از طبیعت و فضای آزاد دور افتاده و تنها غم و اندوه دارد؟

هوش مصنوعی: همت و تلاش ما ناچیز و بی‌فایده است وگرنه می‌توانستیم قله‌های بلند و دوردست را به دست آوریم.

هوش مصنوعی: صائب به زیبایی و قدرت تیغ کوه بیستون اشاره کرده و می‌گوید که این آتش و شعله‌ای که در دل سنگ‌ها زنده شده، از ضربه تیشه او نشأت گرفته است. یعنی آنچه که به شدت و زیبایی در دل سنگ‌ها می‌تپد، نتیجه تلاش و هنر اوست.