هوش مصنوعی: دیشب آن بی‌وفا از حال ما خبر گرفت و رفت. حرف‌های زیادی رد و بدل شد، اما او هیچ‌یک را نشنید و رفت.

هوش مصنوعی: هر کسی که وارد این دنیای پراز غم و اندوه می‌شود، در نهایت مانند یک گردباد که خاک و غبار را برمی‌گرداند، پس از مدتی به خود بازمی‌گردد و می‌رود.

هوش مصنوعی: زمانی شاداب است که انسان مانند برق از وجود خود بیرون بیاید، به وضعیت دنیا بخندد و از آن دور شود.

هوش مصنوعی: ای زن! تو چه کم از دیگران هستی! فکر نکن که مرکب تو در راه کعبه چه معنایی دارد. این بیابان را رابعه به سمت خود کشید و رفت.

هوش مصنوعی: منصورم در دنیای فانی با صدای بلند سخنان زیادی را درباره حق گفت، اما هیچ‌کس توان شنیدن حتی یک کلمه از آن را نداشت و در نهایت او تنها رفت.

هوش مصنوعی: سیر به سوی فنا و نابودی نیاز به نیروی زیادی ندارد؛ فقط کافیست که کمی تلاش کنی و به سمت آن بروی، مانند شعلۀ آتش که برای افروختن کافی است یک جرقه کوچک.

هوش مصنوعی: صائب با دل پرامیدش به حضورت آمد، اما در عین حال، از امیدهای خود ناامید بود و در نهایت به راه خود ادامه داد.