هوش مصنوعی: ممکن نیست که فاصله‌ای از آتش داشته باشم و در عین حال دلم نسوزد؛ همان‌گونه که سمندر نمی‌تواند از آتش دور بماند و در پی آن، سوزی احساس نکند.

هوش مصنوعی: اگر زیباییِ دلربایش به قدری سوزان است که وجودم را می‌سوزاند، اشک‌های آتشین من از چشم‌های تر و نمناک او نیز به همین اندازه دردناک است.

هوش مصنوعی: هر لحظه به خاطر لطافتش، چهره‌اش به رنگی در می‌آید و هر بار که به او نگاه می‌کنم، رنگی دیگر در وجودم شعله‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به تماشای او ادامه دهم در حالی که چشمم اشکبار است؟ آن چهره‌اش به قدری زیباست که نگاه کردن به آن، به چشمانم سوزش می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر عشق او این گونه باشد، من هم همچون داغ لاله در قلبم می‌سوزم و خونم آتشین خواهد شد.

هوش مصنوعی: کی می‌شود که در تنهایی، اجازه پیدا کنم دور سرم بچرخم؟ در حالی که غیظ و خشم آتشین، در بیرون از در مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: چرا برای بدست آوردن روغن، آبرویم را به خطر می‌اندازم؟ در حالی که می‌خواهم چراغم با آب خودم مانند مروارید بسوزد.

هوش مصنوعی: هر بار که شمع روشن می‌شود، پروانه‌ای بدون پر و بال دور آن می‌گردد و این نزدیکی به شمع، آتش آن را بیشتر و سوزنده‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: از پرستاران کسی جز اشک و ناله‌ی سوزان بر بالین من نیست که تا صبح چراغی برای من روشن کند.

هوش مصنوعی: صبح‌هایی که دل‌ها زنده و شاداب هستند، بیشتر از دل‌های شبانه‌ای که در غم و اندوه غرق شده‌اند، فیض و برکت به ارمغان می‌آورند. سوختن دل‌های پیران در شب مرگ، از سوختن دل جوانان بیشتر است و این درد و سوز را به من القا می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر شمع محفل به خاطر سرکشی من به من توجهی نکند، گرمای پرواز من باعث سوختن بال و پرم می‌شود.