هوش مصنوعی: من مانند شیری هستم که تحت تأثیر طلوع ماه قرار گرفته‌ام و به نوشیدن شراب نیازی ندارم. من ماهی هستم که منبع نور را می‌شناسم و به آب نیازی ندارم.

هوش مصنوعی: خانه‌ی من بسته است، اما مانند یک گوهر درخشنده است. من نیازی به نگاه کردن به ماه و آفتاب ندارم؛ زیرا از درون خود روشنایی دارم.

هوش مصنوعی: چشمانم از گریه بر اثر غم یار سیاه و نمکین شده‌اند، ولی من شب‌ها مانند ستاره‌ها خواب می‌بینم و هیچ دغدغه‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: به خاطر سادگی و نادانی‌ام، نوشته‌های روشنی بر روی کاغذ به جا گذاشته‌ام، در حالی که مانند قلم از دل تاریکی خود با کتابم هیچ ارتباطی ندارم.

هوش مصنوعی: من از کسانی که دردی ندارند، روزی نمی‌برم و حسرتی عمیق در دلم دارم. عشق من هیچ تأثیری جز در دل‌هایی که دچار درد و سوختگی هستند ندارد.

هوش مصنوعی: با احتیاط و آرام قدم برمی‌دارم، مانند ریگی که به آرامی حرکت می‌کند. اگر زمین ناگهان به حرکت درآید، برای من مهم نیست و به کارم ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: در اینجا نشانی از جنون و حالت‌های غیرعادی خود را به وضوح نشان داده‌ام و در روز قیامت، نیازی به محاسبه و حساب و کتاب نیست.

هوش مصنوعی: در مواجهه با زیبایی‌ها و جذابیت‌ها سرشار از دلیر و شجاعت هستم، اما به خاطر حجاب چشمانم نمی‌توانم به‌خوبی نگاه کنم.