﷽
حیفم آمد بیت سوم را که بسیار (بسیار، بسیار) عالی است، کمی شرح نکنم؛
و به تبَع آن، باید بگویم که چه ترجمه‌ی گویایی برای آیه‌ی قرآنی است:

• می‌کند گوینده را، دشنام، اول کام تلخ / هر که تندی می‌کند با خلق، با خود خوب نیست

✍ کسی که به دیگری، دشنام می‌دهد (یا هر صفت پستی را حواله‌ی دیگری می‌کند «البته اگر آدم باشد»)، اول، کام و ذائقه‌ی خودش را، تلخ و ناخواستنی و منفور می‌کند. هر که با دیگران ترُش‌رویی و بدخُلقی می‌کند، باید بداند که نه تنها با خودش خوب نیست، بلکه با اول کسی که دشمن است، خودِ خودش است؛ البته اگر بفهمد.
◀️ آیه‌ی قرآنی که برای همیشه‌ی تاریخ، بر تارک انسانیت خواهد درخشید:
🔹 اِنْ اَحْسَنْتُمْ اَحْسَنْتُمْ لِاَنْفُسِکُمْ وَ اِنْ اَسَاْتُمْ فَلَهَا
🔹 اگر خوبی (و هر زیبایی) کنید، به شخص خودتان کرده‌اید؛ و اگر بدی (و زشتی) کنید، آن هم، بر علیه خودتان است.

درِ چشم بامدادان به بهشت برگشودن / نه چنان لطیف باشد که به دوست برگشایی
درودها بر دوست تازه‌یافته‌ام جناب «رضا کرمان» عزیز
به عرض حضرت‌عالی می‌رسانم که آن مفهوم «خوبی به دیگران، در حقیقت خوبی به خود» و عکس آن، بسیار در قرآن کریم، آمده است.
به عنوان نمونه: آیه‌ی 15 سوره‌ی جاثیه: مَنْ عَمِلَ صَالِحاً فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ اَسَاءَ فَعَلَیْهَا
در هر صورت

کم‌تر به تو گُل گفتن، الحق که جفا باشد / جز گُل به تو گل گفتن، بی‌عشق و صفا باشد: مسلم خزایی «ژاکاو».
موفق باشید.

 با سلام به گنجوری های گرامی وبا درود به آقای محمدی عزیز

اگر دوستان توضیحی در تفهیم بیت ۷ این غزل مرقوم بفرمایند بر بنده منت گذاشته اند.

  با سپاس