هوش مصنوعی: عشقی که بتواند باعث جلب توجه همه و رسوایی من شود کجاست؟ عشیق که من را از نام و نشانی بی‌نیاز کند و از هر قید و بند آزاد سازد؟

هوش مصنوعی: چقدر در ذات خود ارزشمند و گرانبها هستم، اما چه فایده اگر نتوانم در یک وضعیت ثابت و ماندگار بمانم؟ آیا کسی هست که بتواند مرا در مسیر مناسب هدایت کند و شرایط خوبی را برایم فراهم کند؟

هوش مصنوعی: از درک و آگاهی مردم فرار می‌کنم و در حالت بی‌خودی پناه می‌‌گیرم، چون اگر خودم را ببازم و تسلیم کنم، ممکن است به من تعلق پیدا کند و مرا به کاروان خود بکشاند.

هوش مصنوعی: بهتر و مطلوب‌تر از آنکه دوستانم در نزدیکی من باشند، برایم جایی در نظر گرفته‌اند که از نگاه دیگران پنهان باشد و مرا در خود نگه دارد.

هوش مصنوعی: من خودم را از قرب و نزدیکی به حقیقت خالی می‌کنم، تا چه زمانی مانند صدفی که به دنبال لذت و چربی است، تنها استخوانی از من باقی بماند.

هوش مصنوعی: تکرار مسیر گذشته دشوار است، زیرا مثل زلیخا، از عشق می‌ترسم که مرا جوان و بی‌پروا کند.

هوش مصنوعی: من با جوهر بخیه‌ای بر چشم می‌زنم تا آیینه چهره‌ی پنهان او را برایم نشان دهد، اگر او مرا تماشا کند.

هوش مصنوعی: من از زیبایی و لطافت گل‌های این بوستان بسیار می‌ترسم، چون ممکن است خودم را در مقابل باغبان شرمنده و خجل کنم.

هوش مصنوعی: استخوان‌های بدنم صبحگاهی باز خواهند شد و به استقبال عشق خواهند آمد، اگر آن ابرو مانند کمانی که تیر را نشانه می‌گیرد، مرا نظر کند.

هوش مصنوعی: اگرچه در مسیر عشق، سختی‌ها و رنج‌ها را تحمل می‌کنم، اگر به طور ناخواسته، بادی به سمت آسمان برود و مرا از زمین بلند کند.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از راز درون او به راحتی آگاه شوم، چون اگر او بخواهد، می‌تواند افکارم را به دقت همانند موئی نازک در اختیار بگیرد و مرا تحت تاثیر قرار دهد.