هوش مصنوعی: چشمان او به قدری مسحورکننده است که گویی مرا به خواب می‌برد، اما در عین حال تماشای موی او باعث بی‌تابی من می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که به زیبایی او خیره شدم، از خودم هیچ اثری نماند، مانند کتانی که با نور ماه در هم آمیخته می‌شود.

هوش مصنوعی: تا وقتی که از او دور هستم، به کمال نمی‌رسم. مانند ماه که با دوری از خورشید، به زیبایی و نور خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: من از اینکه با آه‌های سرد و گریه‌های پرحرارت، بی‌پروایی این هوای سرد و آب می‌سازم، خوشحالم.

هوش مصنوعی: من به‌خلاف کودکان که از تنبیه و سختی‌ها می‌گریزند، با چالش‌های زندگی رو به رو می‌شوم و سختی‌ها، همچون تیغی که مرا شکل می‌دهد، شخصیت و وجود مرا می‌سازند.

هوش مصنوعی: در وجود من تغییر و تأثیری به اندازه آتش وجود ندارد، اما وقتی که زیبایی و لطافت گل را می‌بینم، احساسی همچون شبنم در من شکل می‌گیرد که مرا تازه و سرزنده می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چند امروز از زیبایی‌ات سرم را پایین آورده‌ام و به من نمی‌نگری، اما مانند گردی که به دور افلاک می‌چرخد، بر من تأثیر می‌گذاری و عبادتگاهی برای من می‌سازی.

هوش مصنوعی: این روحیه آرام و دل‌نشینی که من در تنهایی‌ام تجربه کرده‌ام، باعث می‌شود که دل‌زده و نگران از همصحبتی با دوستان شوم.

هوش مصنوعی: افرادی که از خاک و رنج و سختی می‌آیند، مانند آینه‌ای هستند که یکدیگر را می‌درخشند. نوشیدن شراب تلخ و مورد تأثیر، بیشتر از شراب خالص برای من تأثیر دارد و مرا تغییر می‌دهد.

هوش مصنوعی: سرم را به خاک می‌گذارم، مانند سایه‌ای که زیر چرخ می‌ایستد، اگر خورشید عالم‌تاب وجودم را روشن کند.