هوش مصنوعی: چشم‌های شرمنده نمی‌توانند آنچه را که در خواب آلودگی می‌گذرد ببینند و گل چیدن را نمی‌دانند که چه معنایی دارد.

هوش مصنوعی: افراد با غیرت نمی‌توانند به سادگی احساسات و مشکلات خود را بیان کنند. این بیماران، نمی‌دانند که چه چیزی باعث درد و رنج آن‌ها شده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که در ابتدای جوانی از نوشیدن شراب و لذت‌های آن توبه نکند، در میانسالی و پیری نمی‌داند که چه بر سرش آمده و چه چیزهایی را از دست داده است.

هوش مصنوعی: عاشق با شجاعت و دلیری آماده جانفشانی است و در برابر مشکلات نمی‌ترسد. درد و رنج او به گونه‌ای است که حتی نمی داند چطور باید از آن رنج بکاهد یا آن را درک کند.

هوش مصنوعی: اگر نسیمی دلنشین به قلم نقاش بخورد، حتی غنچه‌ای که به تصویر کشیده شده، نمی‌داند خندیدن چیست.

هوش مصنوعی: عشق نمی‌تواند از دست کسی که جسور است بیرون بیاید. پرنده‌ای که مست است و در آستین خوابیده، نمی‌داند که چیدن گل چه معنایی دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن نوعی ناامیدی و سرگردانی است. می‌گوید که انسان، اختیار خود را به دست احساسات و اضطراب‌هایش سپرده و نمی‌داند که در این مسیر، حقیقت یا هدفش چیست. به نوعی، فرد در جریان زندگی مانند یک سیل، بدون هدف مشخصی پیش می‌رود و نمی‌تواند به درستی سوالات عمیق زندگی‌اش را پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوه ناشی از روزهای سرد و بی‌روح، دیگر حتی موهای آتشینش نمی‌داند که چیست و چگونه باید خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از عیب‌ها آگاه نیست و نمی‌تواند آن‌ها را نادیده بگیرد، به راحتی عیب‌های دیگران را در کارهایشان می‌بیند و به آنها اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: فردی که در خواب حیرت و شگفتی به سر می‌برد، نمی‌تواند پرده‌ی غفلت را از چشمانش بردارد. او نمی‌داند که چگونه باید واقعیت را ببیند و درک کند.

هوش مصنوعی: در این دنیا پر از هیاهو و آشفتگی، صائب به این فکر است که در این زمین پر از درد و رنج، هیچ چیز نمی‌تواند به خوبی رشد کند و شکوفا شود.