هوش مصنوعی: چهره خندان او همانند گلی است که هنوز باز نشده و زیبایی‌اش با رفتار سرزنده‌اش نمایان می‌شود. این زیبایی همچون روشنی برق است که با حرکات عاشقانه‌اش به خواب رفته‌ها جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: دیدن محبوبی که سر نوشتش به درد و رنج افتاده، به گونه‌ای بر من تاثیر می‌گذارد که نمی‌توانم از آن بگذرم. این عشق برای من شبیه شمشیری مسموم است که درد و تلخی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: چرخش پرگار از مرکز باعث می‌شود که عالم به حالت راحت‌تری در آید و عجایب آن جهان نیز در آرامش قرار داشته باشند.

هوش مصنوعی: چشم عبرت بین به خواب بهاری رفته است، در حالی که هر برگ پاییزی نشانی از مشکلات و عبرتی برای ما دارد. اگر کمی تأمل کنیم، متوجه می‌شویم که هر چیزی که در این دنیا وجود دارد، درس‌هایی برای ما در بر دارد.

هوش مصنوعی: تلخی‌های ما به خاطر صحبت کردن‌مان است، در حالی که هر جا سکوت کرده‌ایم، شیرینی و خوبی وجود دارد.

هوش مصنوعی: در دنیای مادی و پر از نگرانی، آرامش واقعی تنها در زیر زمین و پس از مرگ وجود دارد. اگرچه در این دنیا ممکن است به نظر بیاید که آرامش داریم، اما واقعیت این است که این آرامش دائمی نیست و در حقیقت، زندگی ما در این جهان پر از ترس و دغدغه است.

هوش مصنوعی: جاده به صورت پیچ و خم در می‌آید، مانند زنجیری که به پاهای مسافران بسته شده است. به نظر می‌رسد این کاروان در حال حرکت است و گویی قدم‌هایش خسته و فرسوده هستند.

هوش مصنوعی: در جایی که من به عشق او شیدا و گرفتار شده‌ام، خوشبختی و روزگار بیدار مانند چشمانی است که خواب آلود به نظر می‌رسند.