هوش مصنوعی: دل در میان چهار عنصر بدن خود گرفتار شده و مانند دانه‌ای است که در آسیابی که چهار سنگ دارد، به شدت له می‌شود.

هوش مصنوعی: جان کوچک و مقدس انسان، در جسم خاکی‌اش قرار دارد، مانند موری که از دستان سلیمان به زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی مانند سرو و صنوبر در دنیا وجود ندارد و حاصل وجودش تنها بار سنگین دل و غم است. در هر جایی که آزاد اندیشی وجود دارد، این احساسات دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: افرادی که درک عمیقی دارند، از عمق مسائل باخبر هستند و می‌دانند که گرمی این عشق سرد، اساساً به دلیل عذاب‌های دوزخ آماده است.

هوش مصنوعی: حق جویندگان به آسانی قابل دیدن نیست؛ اگر چشمان فردی دقیق و تیزبین باشد، متوجه می‌شود که حتی هر خار و سنگی در این مسیر نیز به نوعی نشان‌دهنده راهی به مقصد است.

هوش مصنوعی: دل‌های بی‌آلایش و معصوم مانند قلم من هستند و باغ و بهار زندگی‌ام را می‌سازند. من در جهانی ساده و بی‌پیرایه زندگی می‌کنم.