هوش مصنوعی: افکار دنیوی و مادی مرا در خود غرق کرده بود و ناله‌ی نی نشانه‌ای از عمق معانی ورا و معنوی زندگی من شد.

هوش مصنوعی: هرچند که مانند حلاج، سکوت اختیار کردم، اما در نهایت قدرت شراب من را از مدار خارج کرد و به دنیای دیگری هدایت کرد.

هوش مصنوعی: از درد و غم خودم به سختی رهایی می‌یابم، اما در عمیق‌ترین اندیشه‌ام هنوز غبار تلخی‌ها باقی مانده است.

هوش مصنوعی: به دلیل مشاهده زیاد مردم و سنگینی احساساتم، دیگر برایم سخت شده است که به آن‌ها نگاه کنم. حالا همچون پرنده‌ای افسانه‌ای، از این دنیا و مردم دور شده‌ام.

هوش مصنوعی: من از زمان تولدم، دلیلی برای سخن گفتن و بیان احساساتم داشتم که هیچ‌کس مانند عیسیٰ به من این هدیه را نداده است.

هوش مصنوعی: هر جا که به دنبال زیبایی و کمال باشی، آن را پیدا خواهی کرد. هر چیزی که در این عالم وجود دارد، می‌تواند بستری برای عشق و زیبایی باشد. من در این دشت به دنبال آن زیبایی هستم.

هوش مصنوعی: به خاطر نزدیک بودن و احترام به آداب، با وجود اینکه دردمند و ناراحت هستم، می‌توانم سختی‌ها و مشکلات را تحمل کنم. این سختی‌ها همچون دستانی خشک شبیه به مرجان هستند که از عمق دریا برای من آمده‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ چیز نمی‌تواند مانع حرکت آب دریا شود، همچنان که سکوت نمی‌تواند تاثیری بر سخن گفتن من داشته باشد.

هوش مصنوعی: اندیشه‌ام مانند آتش است و هر زخم زبانی که به من زده می‌شود، به من بال و پر می‌دهد تا پرواز کنم، حتی اگر یک خار در پایم باشد.

هوش مصنوعی: وقتی حرف الف در کلمه "بسم" محو می‌شود، عمر کوتاه من به نوعی بی‌پایان و جاودانی می‌شود؛ زیرا به خاطر قامت زیبا و دلکش تو.

هوش مصنوعی: در پایان عمر، من مانند نادان‌ها در جا نمی‌مانم؛ زیرا زاد و توشه‌ای برای سفر آخرت آماده نکرده‌ام. بنابراین، از دنیای فانی چشم می‌پوشم.