هوش مصنوعی: برای من دردی سخت‌تر از تنهایی و غریب بودن وجود ندارد، زیرا بستر من در این دنیا مملو از غم یتیمی و مشکلاتش است، مانند دریا که پر از طوفان و ناامیدی است.

هوش مصنوعی: موهای بافته‌ام از گل ریحان الطافتری است و چنان زیبا و شاداب است که از دنیای تیره‌ام، زندگی و نشاط می‌چکد.

هوش مصنوعی: من به خاطر سبک‌سری و بی‌پروایی دیگران، دلی سنگین و پر از نگرانی دارم. این احساس به اندازه‌ی کوه قاف سنگین است و از صحبت‌های موجود در جمع به‌خصوص از حرف‌های عنقا (پرنده‌ی افسانه‌ای) به من منتقل می‌شود.

هوش مصنوعی: زبان من تیز و برنده است و مثل تیغ، می‌تواند زخم‌های عمیق و آشکاری را ایجاد کند. مانند قلمی که بر روی کاغذ نشانه می‌گذارد، کلام من نیز احساسات و اندیشه‌هایم را به وضوح نمایان می‌سازد.

هوش مصنوعی: من نور خورشید هستم و هیچ‌وقت از کمک و یاری انسان‌های بی‌ارزش بی‌نیاز نخواهم بود؛ چون اگر آتش هم به من برخورد کند، نمی‌تواند مرا کم‌رنگ کند یا آسیب بزند.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، خارها مانند مژگان در چشمانم آزاری ندارند، هرچند که سوزن عیسی هم نمی‌تواند مرا بیازارد.

هوش مصنوعی: بهشت با همه زیبایی‌ها و نعمت‌هایی که دارد، نتوانسته است مرا به خود جذب کند؛ پس چگونه می‌توانم از نعمت‌های دنیا شکار کنم؟

هوش مصنوعی: آتش درونی من قادر است که کوه‌های سخت را هلاک کند، اما من نمی‌توانم از زمین بلند شوم و به پرواز درآیم.

هوش مصنوعی: تشت من مانند آفتاب از روی آسمان به زمین افتاده است. کسی که می‌خواهد من را رسوا کند، آدم ساده‌لوحی است.

هوش مصنوعی: من که در نادانی مثل عنبر خام هستم و خودم را دیده‌ام، نمی‌توانم بخاطر این دریا، که به شدت جوش می‌آورد، به کمال و پختگی برسم.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، در زندگی من جز درد و رنج چیزی نیست. هر کس که مرا ملاقات کند، به نوعی با این مشکلات آشنا می‌شود و در واقع در دنیای من، این دردها و شوریدگی‌ها مهم‌ترین موضوع هستند.