هوش مصنوعی: هر بار که به آن لب‌های خندان نگاه می‌کند، گویی یک برگ شادی و خوشی از جهانی دیگر را در دل غنچه‌ای پنهان یافته است.

هوش مصنوعی: وقتی که سنگ گرانبها به رنگ سرخ از گریبان بیرون می‌افتد، مانند جرقه‌ای از آتش می‌درخشد و لبخند تو را به یاد لب‌های سرخ و زیبا در تراکان بدخشان می‌اندازد.

هوش مصنوعی: چطور می‌تواند صدای دلخراش او جگرها را بسوزاند وقتی که بلبل ما بارها زیبایی و درد گلستان را تجربه کرده است؟

هوش مصنوعی: رنج و دل‌تنگی‌های ما را نمی‌توان به راحتی فراموش کرد، زیرا در دل این تاریکی، خاطرات تلخ و دردناک بسیاری وجود دارد که حتی با وجود روشنایی‌ها و خوشی‌های جدید، هنوز هم در ذهن‌مان باقی مانده‌اند.

هوش مصنوعی: عقل کوتاه‌نگر به خاطر نگرانی از روز قیامت ترسیده و لرزان است، اما عشق در بیداری، این خواب آشفته و پریشان را دیده و درک کرده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی از دل شهر دوری کند، دلیل خوبی دارد، مانند نگاه عاشقانه مجنون به غزالان.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است که یاد یوسفی، با تمام غم و فراموشی‌ها، به چاه بیفتد؟ این مهربانی‌هایی که ماه مصر از برادرانش دیده، چطور به فراموشی خواهد رفت؟

هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی و پیچیدگی ابروی یک دربان را دیده باشد، می‌داند که حتی پیچ و تاب مار نیز در نظرش مانند یک نشانه رحمت محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که زیبایی و لطافت روح را در قید و بند جسم خود تجربه کرده باشد، می‌داند که چه احساسی دارد؛ مانند کسی که ماه زیبا را در چاه و زندان دیده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که بتواند بر آتش خشم و غضب خود غلبه کند و آن را کنترل کند، مانند ابراهیم خلیل، که در آتش هم مشکلی به خود راه نداد و آرامش خود را حفظ کرد، از آرامش و بزرگواری برخوردار خواهد شد.