هوش مصنوعی: آسمان از شادی و شعف دل‌های داغ‌دار آرام است و کوه‌ها از جوش و خروش شراب، سر به آرامی فرود آورده‌اند.

هوش مصنوعی: در صبح قیامت، بدون هیچ دلیلی ما را به دیوانگی می‌برد و خودش از پرسش در روز حساب آسوده خاطر است.

هوش مصنوعی: عشق به گریه‌های سوزان اهمیت نمی‌دهد، زیرا اشک‌های دل دردناک مانند آتش، باعث پختن و آرامش کباب می‌شوند.

هوش مصنوعی: عشق به عیوب و کاستی‌های دیگران اهمیتی نمی‌دهد؛ همانطور که آفتاب از چشم خفاش در امان است.

هوش مصنوعی: چشم‌های خالی و بی‌احساس در عشق نمی‌توانند دچار نگرانی یا تشویش شوند؛ از وقتی که او حلقه‌ی چشمانش را از نظر دور کرده، دیگر هیچ نیازی به نگرانی یا پرش از این حالت نیست.

هوش مصنوعی: چشم صاحب‌نظران و اندیشمندان از خیال‌آرامی به دور می‌شود، وقتی که چشمان افرادی که در غفلت هستند، در خواب آسوده به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: دل ما دیگر جانی ندارد که بتوان به خوبی آن را مرتب کرد؛ از شدت غم، این کتاب درهم و برهم شده و بر آن هیچ آرامشی نیست.

هوش مصنوعی: هر کسی که ما را در برابر ظلم و ستم روزگار قوی و محفوظ دید، گفت این اوضاع را ببین که در قصر خیالی و توخالی، آرامش وجود دارد.

هوش مصنوعی: در مکانی که من به تماشا و شگفتی مشغولم، حالتی آرام و بی‌دغدغه بر فضای آن حکمفرماست و هیچ نشانه‌ای از نوسان و بی‌قراری دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: کار سخت و مشکل است که دریا دلان، که احساسات و آرزوهای بزرگ دارند، در تلاشند تا طلا را از دریا بیرون بیاورند. اما اگر کسی گوهری در دست نداشته باشد، آرامش و آسودگی خیال دارد.

هوش مصنوعی: نیازی به زیبایی ذاتی نیست که به زیبایی ظاهری وابسته باشد. این غزل صائب به خاطر داغی که از انتخابش دارد، از هر گونه نگرانی آزاد است.