هوش مصنوعی: هر لحظه از چرخ روزگار، درد و رنجی به من می‌رسد و در هر نفسی که می‌کشم، غمی در چشمانم جوانه می‌زند.

هوش مصنوعی: من از چیزهایی که به امانت گرفته‌ام برای خودم کسب و کاری راه انداخته‌ام، اما هر لحظه بدهی‌ام از من درخواست پرداخت می‌کند و جدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: این جمله به بیان حالتی تشبیه می‌کند که مانند گناهکاری است که به خاطر جرمش به تدریج چیزی از او گرفته می‌شود. احساس شخص در اینجا این است که هر لحظه بار سنگینی بر دلش افزوده می‌شود و او همچنان از دردی که بر اوست، رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: نمی‌شود که جان پر از اندوه من خالی باشد، حتی اگر هر یک از موهایم جدا شود و آهی به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: وقتی بدون عشق شدم، به جان خود می‌لرزم و هیچ بیماری نمی‌تواند از مراقبت و پرستاری دور باشد.

هوش مصنوعی: دست من به مانند خارهایی است که به دیوار چسبیده‌اند و از گل و زیبایی بی‌بهره‌اند؛ و اگر نه، هر خار می‌تواند دامن گل را بگیرد و از آن جدا شود.

هوش مصنوعی: این خورشید فقط به خاطر خود نمیدرخشد، بلکه در دل هر ذره‌ی موجود در جهان، عشق و آرزوی او وجود دارد و هر کدام به نوعی در پی کار و تجارت خود هستند.

هوش مصنوعی: زیبایی سرکش و غیرقابل دسترسی باعث می‌شود که حتی کسانی که از او حمایت می‌کنند، دچار تغییر و تزلزل شوند. او مانند قمر درخشان میان ستاره‌ها، در بین تمامی زیبایی‌ها خود را نشان می‌دهد و از دیگران متمایز است.

هوش مصنوعی: قطع امید از زندگی تلخ برای من دشوار است، وای بر کسی که از دنیای شیرین زندگی دور شود.

هوش مصنوعی: به پیوند بین روح و بدن تکیه نکن، زیرا زمانه باعث جدایی‌های زیادی بین آن‌ها شده است.