هوش مصنوعی: اگر این درد جدایی ادامه داشته باشد، به زودی زندگی‌ام مانند تیری که در پیچ و تاب است، کوتاه می‌شود.

هوش مصنوعی: حسرت من بابت جدایی و عشق، بسیار بزرگ‌تر از آن است که تنها با یک شعر یا داستان کوتاه بیان شود. مانند الفی که از زنجیره‌ای طولانی از آتش توصیف می‌شود، درد و اندوه من نیز عمیق و وسیع است.

هوش مصنوعی: نرگس خواب‌آلود و پریشان از کنار من می‌توان با آستین برداشت، مانند گلی که از لباس خواب بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: حاصل زندگی غیر واقعی من جز سوزش و درد نیست؛ در این آتش، آنچه می‌خواهید پیدا کنید، فقط یک سراب است که مانند گوهری در دریای خیال وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر بوسیدن چشمان تو باعث جدایی نمی‌شود، پس چرا بعد از بوسیدن رکاب اسب، از کنترلش دور افتادم؟

هوش مصنوعی: عاشقانه ما از سوز و گداز رنج نمی‌کشیم، زیرا نغمه‌ای که از دل آتش و غم برمی‌خیزد، طعمی شیرین و تلخ دارد.

هوش مصنوعی: بخت و اقبال من چنان است که اگر نور ماه به چشمانم بتابد، شگفتی ندارد که گل زیبایی در نظرم مجسم شود.

هوش مصنوعی: در شب یلدا، بخت من نمی‌تواند سفید و روشن شود، حتی اگر روزی بیاید که صبح آفتاب از دل گل‌های سپید بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: ای ابر، بی‌دلیل به چشمان من نبار، زیرا در برابر من دریایی از حباب‌ها گسترده شده است.

هوش مصنوعی: دوستانی که با هم هم‌راستا نیستند، همیشه از یکدیگر فاصله دارند و انتخاب‌هایشان به آنها امکان نزدیک شدن نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در دنیا، حتی در مواجهه با افرادی که دو رو و نفاق دارند، باید با احتیاط و هوشیاری رفتار کرد. تردیدها و شک‌های زیادی در اطراف وجود دارد که نشان‌دهنده‌ی ناپایداری و بی‌اعتمادی در روابط اجتماعی است و از تحولات عمیق و تغییرات اساسی دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: امید من مانند صد دانه از هم گسسته شده است و ای دنیا، از من چه می‌خواهی وقتی که در این پیچیدگی‌ها گرفتارم؟

هوش مصنوعی: این همه ناله و فریاد من به خاطر چیست؟ به خاطر دوری و جدایی از دربار و جمع نورانی خورشید.

هوش مصنوعی: برجسته‌ترین افراد در زمینه معانی عمیق، همانند کعبه‌ای هستند که نیازمندان به سمت آن می‌آیند. کسی که از آسمان فرود آمده و به او عنوان پیروزی داده‌اند.

هوش مصنوعی: شخصی که صدای رعد و برق او به آسمان می‌رسد و هیبتش بی‌نظیر است، می‌تواند تیر شهاب را به راحتی کمان رنگین کمان بشکند.

هوش مصنوعی: ابر رحمتش وقتی بر روی دریا گسترده شود، همانند صدفی که درون خود گوهر را پرورش می‌دهد، آرامش و زیبایی خاصی به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: در جایی که محافظت از آن باعث روشن شدن چراغ ها می شود، یک پیرهن نازک در گرمای شب ماه را در آغوش می گیرد.

هوش مصنوعی: مریم پاک، صدف را از زهر قهر خود پاک می‌کند و در دامن خود، نطفه‌ای را در آب شیرین می‌پروراند.

هوش مصنوعی: شبیه گنجی که از دید پنهان شده، بیابان و ویرانی در خانه‌ای که بر دوش است، در روزگار عدالت او، به مانند یک کلاغ در حال پریدن است.

هوش مصنوعی: عطسه باعث می‌شود که مغز غنچه از بوی گل خالی شود. در باغی که مردم از گل‌هایش گلاب می‌گیرند.

هوش مصنوعی: اگر یک قطره از دریا در دلش امیدی به باروری داشته باشد، آن‌قدر توانمند می‌شود که می‌تواند بر روی دریا پا بگذارد و از سنگینی‌اش او را به حرکت درآورد.

هوش مصنوعی: اگر نسیم رحمت او بر روی دریا بگذرد، موج نمی‌تواند از لبه‌ی حباب عبور کند.

هوش مصنوعی: هنگامیکه دست بخشش او از آستین بیرون بیاید، کسی که به این نعمت نگاه کند، چشمانش به خاطر درخشش و زیبایی آن مانند نقره ذوب شده، خیره می‌ماند.

هوش مصنوعی: وقتی که آب تیغ او مانند جوی روان به بیرون بیاید، دشمنان جایی برای فرار نخواهند داشت و با سرعت زود از میدان خارج خواهند شد.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، در کجا هستی و سبب تأخیر چیست؟ شانس و موفقیت به راحتی در دسترس توست و یاران حامی در کنارت هستند.

هوش مصنوعی: بر چشمان او قدم بگذار و جهان را تحت تسلط خود درآور. این چشمان برای تو آماده‌اند و در انتظار تو هستند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که ذهنت مشغول خاطراتت است، من با کلامی طولانی تو را ستایش می‌کنم و دعایم را به نتیجه‌ی طلبیده‌ات می‌رسانم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در دنیا نام و نشانی از میهمانی و جنگ وجود دارد، خود را در درخشش و شرافت می‌بینیم، همان‌طور که درخشش تیغ و طعم شراب در زندگی ما حس می‌شود.

هوش مصنوعی: دوستانت همیشه در کنار تو و مهربان باشند، و دشمنانت به خاطر آزار و تعدی که به تو رسانده‌اند، دچار درد و رنج شوند.